Bugüne kadar Kürt sorununda insanımızın ağzından düşmeyen bir cümle, kafasından silinmeyen bir düşünce vardı: ”Bu halk kardeştir. Bölünmez, Türk’ü Kürt’ten ve Kürt’ü de Türk’ten ayıramazlar.”
Bugün toplumumu bu noktadan uzaklaşmış görüyorum. Ne yazık ki acıları yarıştırır olduk. Ölümlere sevinmesek bile ses çıkarmaz olduk.
Dönüp uyumak istiyordu ama servisi kaçırırsa işe yetişme şansı yoktu.
Bir yıl önce girmişti bu işe. Askerden döndükten iki yıl sonra nihayet sigortalı bir iş bulmuştu. Ancak iş yaşadığı şehirde değildi. Ama sorun etmedi. Edemezdi.
Eşimi -kendisinin her zaman alış veriş yaptığı- kozmetik mağazalarına sokmadan direk dördüncü kata çıkarmama çok içerledi. Ama anlaşmamız öyle idi yoksa benim ne işim var o AVM’de! Neyse hızlı bir şekilde yemek yiyebileceğimiz kata çıktık, ancak bir sorun çıktı. İsmi Türkçe olan hiç lokanta yoktu -elbette amacım milliyetçilik değil. Hem o ne demek öyle? Ben yurtseverim ve her şeyi ile sevdiğim gibi yurdumu da kendi öz dili ile (ister resmi dili olsun, ister Anadolu’nun diğer dilleri olsun) de sevdim.
Aslında tercihlerim hep beni yanıltırdı ama kalkmak zorundaydım. O pasifikte eşine az rastlanır kadını seyretmek yerine usulca çıktım yataktan.
Sobalı bir evdi burası akşam içerisi cehennem gibi sıcaktı ama şimdi o sıcaktan eser kalmamıştı. Odanın dışı daha da soğuktu. Sonunda yüzümü yıkamak için lavaboya ulaşmıştım. Niye bu kadar uzun sürmüştü bu yolculuk? Yoksa soğuk kan akışımı yavaşlattığı gibi algılarımı da mı donduruyordu? Günün sonunda olacakları bilseydim belki de donsun isterdim tüm algılarım!
