Bu vesileyle bu yolculuğun bizlerde yarattığı titreşimleri paylaşırken, bu ürünü; “BENİM OLAN SENİNDİR” ütopyasını irdeleyenlerle ya da ona gönül verenlerle paylaşabilmeyi de umut ediyoruz...
***
Çeviri; ya bilmediğimiz şeyleri keşfetme, ya da bildiklerimize farklı bir gözle bakma imkânı bulduğumuz bir yolculuk... hatta daha da fazlası...
her gece sırf senin için çıkıp gökyüzüne
içimdeki tüm yıldızları serpiştiririm
karanlık geceni biraz olsun aydınlatsın diye
arada bir kırparım makasımla ay dedeyi
hilal kaşların aklıma geldiğinde.
Her sabah hiç bıkmadan erkenden kalkıp
boyarım güneşi en parlak sarılarla
güne daha mutlu başlayasın diye.
En güzel yeşili seçerim baharda ağaçlara
en özgür maviyi çıkarıp boya sandığımdan
biraz gökyüzüne, biraz denize, ırmağa
şöyle yumuşak bir hamleyle boyayıveririm.
Capcanlı renkleri seçerim çiçekler için
Böylesine birbirine zıt kavramlar nasıl olup da bir araya gelebilmektedir?
Kurban yeryüzündeki birbirinden en farklı toplumlarda bile görülen en evrensel olgulardan biridir. Bu bile Toplumsal varoluş ile Kurban arasında bir ilişki olduğunu sezdirir. Toplum’un olduğu her yerde Kurban, Kurban’ın olduğu her yerde Toplum vardır.
Bu kurban bayramı vesilesiyle Kurban ve Bayram’ın bu diyalektiğini ele alıp incelemeyi deneyelim.
*
Homo Sapiens , yani bizler, ateşin çocuğuyuzdur.
Bu süreci beşe ayırabiliriz; Planlama, yazım, düzelti, kitaplaştırma, son olarak tanıtım süreci.
Bu aşamalara geçmeden önce bir not düşeyim; burada verdiğim bilgiler kurgu dışı metinler için geçerli. Edebi metinler için bunların bir kısmı geçerli olmakla birlikte, bir kısmı tamamen farklı bir işleyişe sahip.
1 PLANLAYIN
Kahveci, kalabalığın arasından elleri kelepçeli polis otosuna doğru giderken, akrabamız rahmetli İsmail abi söktüğü kaldırım taşını bağırarak kahveciye fırlattı. Başına yana eğmezse kafasını parçalayacak iri taş gitti kahvenin su oluğuna çarptı ve ezdi. Her sabah gazoz dağıtmak için dolaştığım çarşı içinde, çocuk kafamda hiç unutamadığım görüntülerden biridir, ezilmiş su oluğu.
Elimdeki son kitabı: “Düş Çürüğü.” Herdem Kitap’tan çıkmış. 300 sayfalık.
Kitapta onlarca kısa öykü var. Her birisi şiir, öykü, deneme, anı, roman tadında. Okuyucuyu sıkmıyor. Okurken kâh üzüyor kâh sevindiriyor kâh düşündürüyor kâh düşlere götürüyor. Ben sevdim, su gibi akıcı ve bir o kadar da içten.
Kendisini kutluyorum.
Necmettin Yalçınkaya- yazar-redaktör
Meleklerden Para Almıyoruz
Mahallemizin kızıydı.
İçimde sönmek bilmeyen bir ateş…
Sesin kulaklarımda çınlıyor,
Yüreğim acıyor, sen gittin gideli.
Türkülerle avundum, en sevdiğim söz ''yollarına kar mı yağdı gelmedin?'' oldu.
Bu ne yaman bir yoldu giden gelmiyor.
Her giden ateşlere atıyor yüreğimi.
Zamanı boş vermiş ölümün kıyısındaymışım gibi…
Bekliyorsun gideni hep gurbet takviminde. Nasıl bir takvim 365 gün 6 saati tamamlıyorsa, sevdiklerini, gidenlerini vermeden, yapraklar bile homurdanıp duruyor, kaç yaprak doldurdum senin için hâlâ'' dönmediler mi?'' diye soruyor.
Göz göz odalarda hapsindeyim
Sorgular sürgün yedi ömrüm
Bulut bulut dağlardayım
Söyle bana anlatamadıklarını
Bu gece boran yiyecek doğacak gün
Anlat bana
Kaldığın kör kuyuları
Yârin saçları kadar siyah
Saçları kadar ateş dolu yılarını
Anlat bana
Sayalım birden ona
Sayalım ondan yirmiye
Sayalım e bebek e
Sayalım bir müebbedin içine
Dolan yılları
Gözlerde umutlar çakmak çakmak
Gece karanlık yıllar uzun
İçimize dolacaktı o yârin
Yâr kokusu şimdi
Canım mı acıyor
Yaşayabilir miyim enkazın altında
Yağmur deliyor gözlerimin önündeki perdeyi
Ve yaşamımın arkasına saklandığı ikiyüzlülüğü
Boşluk çıkıyor ortaya
Yeryüzünde suyun oyduğu
Ve doldurduğu boşluk
Hayat veren
Ve ölümü getiren suyun
İnsansızlıksa bir boşluk
Korkup perdeyi yeniden çekecek miyim
Bırakacak mıyım boşluk beni yutsun
Yaşadığım süre kendimce mi
Dolduracağım onu düşüncelerim
Ve imgelerimle
Sürgit acının içine düştüğüm o anın verdiği hüzün
Tespih tanesi kadar büyük
Merdivenlerden düşüp dağılıyor hafızam önüme. Lekeli fotoğraflarda görüyorum gençliğimi, yırtıyorum hiç durmadan. Anıların kara elleri boğuyor zihnimi. Fotoğraflardaki zamansız, kaskatı suratlar alay ediyor benimle. Çığlıklarım susturamıyor onların kahkahalarını. Zamanın esir almasını diliyorum beni, parçalanmak istiyorum binbir parçaya. Güç yok bacaklarımda, kaçamam peşimdeki gölgesiz adımlardan. Gömülmeliyim evin ortasına, kefenim olmalı bu ev.
