Aprelin axrıydı, son günləriydi.
Hava isti idi, səma tərtəmiz.
Günəş göydən yerə od ələyirdi
Kədərdən xəbərsiz, qəmdən xəbərsiz.
Mən isə bu zaman tərimi silib
Yolda deyinirdim: “Ürək dayanır.
Elə bil göylə yer baş-başa verib,
Göy kimi od tutub yerlər də yanır”.
Hər tərəf yaşıllıq. Yollar boyunca,
Gör ağcaqayınlar necə əkilib.
Onların altında otrub doyunca,
Kölgəsində neçə yolçu dincəlib.
Roman oxuyurdum Əbülhəsəndən.
“Sədaqət”. Beləydi romanın adı.
Açıq-mavi rəngli telefon birdən,
Fasilə vermədən hey dınqıldadı.
Dəstəyi qaldırıb dönük həvəslə
“Nə olub görəsən?” özümdən sordum.
Sonra fikirləşib sönük həvəslə
Deyindim:
“Boş yerə özümü yordum”.
Səsini eşitdim iki nəfərin.
Qət etdim, bildim ki, yola girmişəm.
Birisi çəkərək köksünü dərin
Sözə başlamışdı:
- Mən bilmirmişəm.
Hə, Salman, nə oldu? Söylə ki, nədən
Dəstəyi qoydun sən telefon üstə?
- Vaqif, yol qarışdı. İncimə məndən.
Sənin yerin boş qalıbdır,
Bu gün dərsə gəlməmisən.
Ürəyimi qəm sarıbdır,
Bu gün dərsə gəlməmisən.
Ucdan tutub ucuzluğa,
Yol gedirik sonsuzluğa.
Dözəmmirəm yoxluğuna,
Bu gün dərsə gəlməmisən.
İtirmişəm özümü mən,
Söhbətimi, sözümü mən.
Silləm yaşlı gözümü mən,
Bu gün dərsə gəlməmisən.
Yaşamağa yer tapmıram,
Bir ölüyəm, gor tapmıram.
Yoxsa əlac var, tapmıram?
Bu gün dərsə gəlməmisən.
Nəğmələri uçub rahatlanmadan
Ətrafa nəvaziş gətirməkdədir.
İnamları zəif görünənlərçün
Ülfət nəsimini əsdirməkdədir.
Günəşimsən, aya döndərib məni
Atdı sevgi adlı fəzaya Tanrı.
Sonra ordan geri göndərib məni
Məhkum etdi ağır cəzaya Tanrı.
Bu cəza ayrılıq, bu cəza hicran,
Nə edim? Buna da dözməliyəm mən.
İsti küləkləri qumlar sovuran
Səhrada Məcnuntək gəzməliyəm mən.
Ağlamaqla bitir hər günüm mənim,
Unutmayacağam olanları mən.
Gözdən uzaq keçir sürgünüm mənim,
Özümə dost billəm heyvanları mən.
Ayım sona yetər, ilim qurtarar,
Məni iztirabdan ölüm qurtarar.
Kiçik yaşlarından atadan
yetim qalmış bir oğlanın
dilindən
Həyatda borcluyam anama təkcə.
Anamın borcunu qaytarım necə?
Ömründə doyunca yatmayıb gecə
Ümidini mənə bağlayar anam.
O, məni böyüdüb, yetirib başa,
Arzusu dünyada dəyməsin daşa.
Yolumda qocalıb dolubdur yaşa,
Dərdini qəlbində saxlayar anam.
Saçları ağarır keçdikcə illər,
Anamın varlığı mənimçün yetər.
Yaxşı oğul olsam, anama əgər
Dözməyib sevincdən ağlayar anam.
Dəyişib bir başqa olmaq istərdim,
Doğula bilsəydim ikinci kərə.
Zəhmətkeş qarışqa olmaq istərdim,
Dünyaya gəlsəydim ikinci kərə.
Tənbəl də deyiləm inanın mənə,
Özümdən həmişə narazıyam mən.
İç üzü açılıb insanın mənə,
Qarışqa olmağa tam razıyam mən.
Yayda soyuq qışa hazırlaşanda
Qarışqa belində çox yük görünür.
İnsan kiçiləndə, cılızlaşanda
Qarışqa insandan böyük görünür.
Abdulla Məmmədə
Gələn təhlükəni öncədən duy, sez,
Getdiyin bu yoldan nə usan, nə bez.
Ümid edirəm ki, ya gec, ya da tez
Səni başa düşən tapılar, kişi!
Şair, ürəyindir yanıb dağlanan,
Şeirdir dilinin altda saxlanan.
Namərd tərəfindən qəsdən bağlanan
Açılar üzünə qapılar, kişi!
İlham pərisidir yatan dizində,
Heç vaxt boğulmadın söz dənizində.
Quba şəhərinin düz mərkəzində
Möhtəşəm heykəlin yapılar, kişi!
Fərqanə Mehdiyevaya
Gör neçə müddətdir, gör neçə vaxtdır
Məni axtarmırsan, gəzmirsən, qadın!
Könül sirdaşına, ürək dostuna
Nifrət bəsləməkdən bezmirsən, qadın!
Gəl tök ətəyindən, at daşlarını,
Gizlətmə, qaçırma baxışlarını.
Haqsızlıq görəndə göz yaşlarını
Saxlaya bilmirsən, dözmürsən, qadın!
Hərə bir xatirə, lövhə aparır,
Doğru saydığımız səhvə aparır.
Küdurət insanı məhvə aparır,
Yanlış etdiyini sezmirsən, qadın!
Əzizim, ala gözlər,
Bircə cüt ala gözlər.
Qorxuram baxışlarla
Canımı ala gözlər.
Əzizim, dağlar qalıb,
Sinəsi dağlar qalıb.
Laçında ürəyimiz,
Şuşada dağlar qalıb.
Əzizim, gözəl yara,
Vurğunam gözəl yara.
Bu sevən qəlbimə sən
Vurma, ey gözəl, yara.
Əzizim, gözlər qalıb,
Üz solub, gözlər qalıb.
Evlərdə neçə uşaq
Atasın gözlər qalıb.
Əzizinəm, aranı,
Gəzdim dağı, aranı.
Heç baxmırsan üzümə,
De, kim qatdı aranı?
