Kadir Büyükkaya ağ günlüğü

Melle Bahtiyar’ı önden yürüterek Necmettin abinin gençlik yıllarına tanıklık eden bu küçük odanın kapısından içeriye giriyoruz. Eşikten adım atar atmaz eskiden kalma binlerce hüzünlü anı üstüme çullanıyor. Tabanı basık bu odanın ortasında durarak Melle Bahtiyar’a,  “Kek Bahtiyar Necmettin abinin gençlik yılları bu odanın içinde geçti. Ana-baba, bacı-kardeş bütün aile bu odanın içinde oturarak sofraya bağdaş kurdular. Necmettin abinin avukat olacağı günün umudu ve hayali bu duvarlar arasında yoğruldu. Bütün dua ve temenniler bu odadan Allah’a ulaştırıldı.

Geç saatlere kadar devam eden sohbetimizin ana konusu hiç şüphesiz ki yine Necmettin abi oluyordu. Bu yılki anma etkinliğinin güzel geçmesi herkesi fazlasıyla memnun etmiş ve sevindirmişti.
Gecenin ilerleyen saatlerinde Dilan’la birlikte sevdiğim yakın bir akrabamın evine misafir olduk. Bir-iki saat kadar oturup bol bol sohbet ettik. Daha sonra uyumak için odalarımıza çekildik.
 

Halkımızın özgürlüğü için mücadele eden ve bu mücadele içinde hayatını kaybeden insanlar bizim için çok değerlidir. Onlar ülkemizin engin semalarında parlayan birer yıldız gibi bize hep yol göstermiş ve göstermeye devam edeceklerdir.
Aziz Dostlar, Necmettin Büyükkaya’nın Kürdistan halkı için yaptığı hizmetleri anlatmakla bitiremeyiz. Onun halkımız ve Kürdistan Yurtseverler Birliği için ne kadar önemli olduğunu belirtmem için müsaadenizle sizlerle birkaç şey paylaşmak istiyorum:

Onu bu hali ve Cemile Büyükkaya’nın hüznü ve heyecanı gözlerden kaçmıyordu. Hal hatır sormadan sonra, Melle Bahtiyar bu önemli ziyaretle ilgili duygu ve düşüncelerini kısa ve öz kelimelerle ifade etti. Vefa ve bağlılığın sınavından yüzünün akıyla çıkan Cemile Büyükkaya gerçekleşen bu önemli ziyaretten duyduğu memnuniyeti kısa kelimelerle dile getirmeye çalıştı. Melle Bahtiyar: “Necmettin Büyükkaya’nın anısı önünde saygıyla eğiliyorum” deyip ekledi: “Burada bulunmaktan büyük şeref duyuyoruz. Şehit Necmettin Büyükkaya’ya karşı olan vefa ve vicdan borcumuzu ödemek için geldik.

Siverek ve Diyarbakır’da düzenlenecek anma etkinliğine katılmak için ben de memlekete gidecektim. Vefa ve bağlılık bunu gerektiriyordu.

Düsseldorf Havaalanı’nda pasaport kontrolü için sıraya girdiğimde, aklım otuz dört yıl önce yüreğime kazılan ve hiçbir zaman silinmeyen hüzünlü bir anıyla allak bulaktı.  1979 yılının bitmesine sayılı günler kalmıştı. Necmettin abinin Şam’daki evinde kısa bir süre kalmış ve güneşli bir sonbahar sabahında Şam Havaalanı’ndan Avrupa’ya uçacaktım.