Kamil Aydemir ağ günlüğü

Dedemin İstanbul'a gelişi yılı yarılamamıştı ama dedem İstanbul’da iyice solan Artvin’di. Biz dedeme saygıda ve sevgide kusur etmiyorduk fakat ne yaparsak yapalım dedemin yüzünü güldüremiyorduk. Dedemden saklamaya çalışsam da dedem bizi sevmiyor diye ara sıra bozuluyordum dedeme. Okulumun olmadığı zamanlar dedeme İstanbul’u gezdirmeye çalışıyordum. İstanbul’u dedimse İstanbul’un hepsini sanmayın bizim oturduğumuz İstanbul’u. Yani devenin kulağını. Dedem ile sokaklarda her dolaştığımızda dedem başını kaldırıp yüksek evlere bakıyordu. Ben de dedem ile bakıyordum ama bir şey göremiyordum.

değeri kadar boşluk bırakır
gittiğin günden beri bu şehrin boynu bükük
yokluğun bu şehrin taşıyamayacağı kadar ağır yük
sokaklarda nasıl oynasın çocuklar
sokak kedileri köpekleri
kanun hükmünde kararname ile kapının önüne konan
muhalif emekçiler kadar şaşkın
ben emeklisi değil emekçisiyim aşkın

sevgi yoksulu olsaydım haklıydın
ya da insanlığım çürük
ama onca emek hırsızı varken
benim suçum değil yoksulluk