Bir hoş oluruz bu kokularla. Gemilerimiz yelken açar. Alıp bizi geçmişe götürürler. Sevdiklerimizin kokuları dolar yüreğimize. Onlarla güler ve onlarla derin hüzünlerin okyanusuna dalarız. Hem hayat bir anılar toplamı değil midir?
Şark Islahat Planı’nda, Erzincan Kürtlükten arındırılmalıdır denilir. Kürtlüğün ve Aleviliğin bitirilmek istendiği Erzincan’da dünyaya gelmiştir. Aslen de Dersimlidir. Onun için Munzur geçer birçok dizesinde.
Umuttur işte. Umut, kurşungeçirmez geceleri bile aydınlığa çevirebilir. Ve o umudun hiç bitmesini istemezler öykü kahramanları. Henüz ilk öyküsüyle insanı kendisine bağlayıp, yarına olan inancımızı daha da büyütüyor.
Delil “Gidiyor musun? dedi. Başıyla onayladı onu Halil.
“iki Tamam, git, kahvaltıyı ben hazırlarım. İş görüşmesinde sakin ol. Ben buradaki her şeyi hallederim, meraklanma”
Halil “Tamam abi’’ dedi ve evden çıktı.
Delil yataktan kalktı doğruca tuvalete girdi. Elini yüzünü yıkarken “Ne kadar iyi bir insan bu Halil” diye düşünürken bunu damarlarına hoş bir esinti yayıldı. Sevinci uzun sürmedi, kasvetin kasırgasına yine yenik düştü.
Sofralarında çıkara ve riyakarlığa yer vermeyenlerle dost olunur. Paylaşırlar her şeylerini. İnsan olmak dost olabilmektir ve dost kalabilmektir güzel olanla. Var mı çağımızda öyleleri? "Yüreğimizi açabileceğimiz dostlar var mıdır hala?" diyeceksiniz haklı olarak. Vardır şüphesiz. Maharet, gün ortasında fanusla onları arayıp bulabilmektir. Benlik canavarının uğramayacağı yerler insana ve evrene dair duyulan aşk mekanlardır. Şairler sevgiyle donanan kişilerdir. Her duyguyu alabildiğine yaşarlar; aşkı, sevgiyi, nefreti Dostluk sevginin en iyi duraklarından biridir.
Türkiye’de mizah dergileri yasakçılığı daha Osmanlı döneminde başlamıştır. Günümüzde bile mizahçıların mahkemeye verildiğini görüyor ve okuyoruz. Çünkü mizah, çirkin olanı güldürerek beynimize kazır. Şatafatlı gibi görünen yaşamların içine girerek, onların komikliğini bize gösterir. Kimi insanlar da yaşamında hiç yazmadan da kaliteli espriler yaparlar. Ve onlar da bir şekilde bizi düşündürürler. Necmettin Yalçınkaya‘nın annesi de insanı güldürürken de düşündüren biri. Ve Yalçınkaya da annesinin incilerini kaleme almıştır. Her bir hikâyesi binlerce inci değerindedir.
Dersim, Maraş derken, sıra Çorum Katliamı’na gelmiş. Gitmiş mağdurlarla görüşmüş, onların anlattıklarını ve yaşadıklarını öyküleştirmiş. İyi de yapmış yazarımız.
Fikret Güneş’in “Kırkların Direnişi” adlı kitabı Ozan Yayıncılık’tan çıkmış. Öyküleri tanıkların anlatımlarından oluşuyor. Tanıkların söylediklerini edebi bir dille kaleme almış. Her bir öykü insanı derin hüzünlere sürüklüyor. İsterseniz biraz da Çorum’dan söz edelim.
Ama her birinin yüreğinde bir umut kıvılcımı vardır. Her an tutuşmaya hazır bir bozkırları... Umuttur işte. Umut, kurşun geçirmez geceleri bile aydınlığa çevirebilir. Ve o umudun hiç bitmesini istemezler öykü kahramanları. Henüz ilk öyküsüyle insanı kendisine bağlayıp, yarına olan inancımızı daha da büyütüyor.
Evin temizliğini bitirmiş, öğle yemeğini de hazır etmişti. Normalinde rahat olması gerekiyordu, ama değildi işte. Bir yanma hissetti midesinde. Kaygılıydı. Kötü bir şeyler olacak hissi bir yılan gibi yüreğine çöreklenmişti. Eli ayağı titriyordu. Pencere kenarına gitti. Kızı Berivan ile oğlu Mehmet’in yolunu gözledi. Çocuklar gecikince huzursuzlandı. Hırkasını üstüne geçirip evden dışarıya çıktı. Hızlı adımlarla okula doğru yürümeye başladı.
Yolun yarısında çocuklarıyla karşılaştı. Sevindi. İçine ılık bir sevgi aktı.
Kadim halkın evladını kendisine konu aldığı için sevinçli hiçbir anına rastlamıyoruz. Ve insanı bir kimlik arayışına götürüyor. Romantizim, sosyoloji, felsefi ve psikolojik ögelerle romanını daha da zenginleştirmiş. Ekseninde ise insanlık var. Yerel adetlerimizi önemserken, yer küremizin bir parçası olduğumuzu da hatırlatıyor bize. İkinci baskısını yapmış olan Babil’de Sürgün adlı roman, bizi doğunun sihirli topraklarında dolaştırıyor.
