‘’Uyu sen uyu‘’ dedi, alaylı alaylı. ‘’Sen uyu Halkın Kurtulmuşçuları duvarlarımızı yazsınlar!’’
Aceleyle giyinip sokağa attım kendimi. Duvara yazılan sloganlar beni selamlıyordu âdeta. Kadınlardan biri:
‘’Duvarları yazılan evlere bir bakın hele!‘’ dedi öfkeyle. ‘’Aralarında hiç Erzincanlı var mı?’’
‘’He vallahi yok!’’ diye bir başka kadın onayladı onu.
Kitabın girişinde Aleviliğe farklı bir perspektifle bakıyor. Saf ve arı bir Aleviliktir bahsettiği. İnsan odaklıdır. Komünal yaşam vardır. 72 millete aynı gözle bakmak vardır. Yoksula, kadına, yetime saygı vardır.
Evinde kaldığı, sert, mutsuz bir üvey abisi vardır; tafralarından az nasiplenmez. Birinin kepini diğerinin başına koyup eğlenmek istese de dede çocuğu olması alıkoyuyor onu.
2. Birleşme sırasında kelimelerinden hiçbiri veya ikinci kelimesi anlam değişikliğine uğramayan birleşik kelimeler ayrı yazılır.
a. Hayvan türlerinden birinin adıyla kurulanlar:
ada balığı, ateş balığı, dil balığı, fulya balığı, kedi balığı, kılıç balığı, köpek balığı, ton balığı, yılan balığı; acı balık, bıyıklı balık, dikenli balık vb.
ardıç kuşu, arı kuşu, çalı kuşu, deve kuşu, muhabbet kuşu, saka kuşu, tarla kuşu, yağmur kuşu; alıcı kuş, boğmaklı kuş, makaralı kuş vb.
Kredisi bize de yansırdı. Yıllar sonra askerden bir izin dönüşü yitirdim babamı. Kalp krizi ayırmıştı onu sevdiklerinden. Yüzündeki gülümsemesi duruyordu, gözleri açık kalmıştı. En çok da o koydu bize. Torbalı Devlet Hastanesinde ölüm erken uğramıştı evimize. Cenazesi çok kalabalıktı. İzmir ağlıyor, gökyüzü ağlıyordu... Nenem gelip başında ağladı. “Keşke” dedi, “Hasan öleceğine, benim kızım öleydi!” Koskoca Galo Dedem gözyaşı döktü. Onu ağlarken hiç görmemiştim. Babam göçüp gitmişti bu dünyadan, ama kokusu ve sesi hep asılı kaldı evimizin bir köşesinde.
dili çözülmüştü denizin...
şarkılar söylüyordu
dalgalar "kavuşmak" üzerine
otobüs rüzgar
otobüs kuş olup
kanat takmıştı sanki
ayrılık yetişemedi ardımdan
...Sonra ayrılıverdik ansızın
-tıpkı gelişin gibi
kırıldı kanadı otobüsün
dili läl denizin
dalgalar küskün
esmiyor rüzgarlar eskisi gibi
martılar suskun
gülüyor yüzü ayrılığın..
ey zalim ayrılık!
gül
vakit varken
nasılsa ağlaman yakındır
Bilmez misin
bağrındaki çelismeyi?
“Kısa Faruk burada mı?” diye sordu hışımla.
Ben kalabalığın arasına girip ustaca sakladım kendimi.
“Siz utanmıyor musunuz, benim inşaatıma girmeye?” diye bağırmaya başladı.
“Hadi girdiniz. Kirecimi çaldınız. O da tamam. Peki ya tenekelerimi ne yaptınız?”
Kalabalıktan biri atıldı:
“Ya ana ayıptır!” dedi. “Bir teneke için dernek basılır mı? Hem de halkımızın derneğini.”
bir yıl dönümünü kutluyorum
Garip, hüzünlü...
Ağaçların hışıltısını
böceklerin ötüşünü
dinliyorum...
gecenin üçü aldırmıyorum
Kalemim, defterim, sigaram
seni yaramaz kız seni
seni düşünüyorum...
seni sevmek
ellerinden tutup
gözlerine bakmadan
koşmak istiyorum
düşüncesiz
kimsesiz ...
sen ve ben
bu gece
Aşk dolu
sevgi dolu, sevecenlik dolu
dünya bizim demiyorum
dünya
sen ve ben
duymuyor musun?
. 2 yaşında geçirdiği çocuk felcinden dolayı yürümekte zorlanan Abi’min çantasını taşımak için başladığım ilkokulda matematik dersi için abaküs istediklerinde paramız olmadığı için annem ağaç dallarını kesip, hepsini aynı ölçüde ayarlayıp, zımparalayıp ve güzel bir kurdele ile bağlayıp, yanına da kendi diktiği bir keseye kırmızı, diğer keseye beyaz fasulyeleri koyup öyle okula göndermişti beni. Annemin saatlerce emek vererek ve içine sevgisini katarak hazırladığı çubuklar ve fasulye keselerim herkesin ilgisini çekmiş, öğretmenimin de takdirini görmüştü.
Sabah erkenden kalktı, yatağını toplamadan, doğruca mutfağa geçti. Kendisine sallama çay yaptı. Hoşuna gitmedi; tadı tuzu yoktu çayın. PC’yi açtı, internete girdi, sayfaları dolaştı, içindeki sıkıntı dağılmadı yine de. MSN’ sine baktı, kimsecikler yoktu... Gazetelere göz attı, içi karardı okuduğu haberlerden...
