Necmettin Yalçınkaya ağ günlüğü

kucaklayıp 
getirsem sana 
biliyorum yine de 
sığmayacak 
mavi gözlerine... 

Yalnızlığımı kurşuna dizip 
yok etsem de 
karşı koyamam 
simsiyah gecelere 

İstiyorum aslında 
acılarımı bulutlara 
yüklemek 
Ve onlara 
taşıttırmak 
çilesini yaşamın... 

Ve kısacası 
gülüm 
gül çiçeğim 
Kejem, 
bir hançerin 
yüreğimi dağlaması gibi 
bir şey 
senden 
ayrı 
yaşamak...

Necmettin Yalçınkaya, eğer bu önsözü yazamazsan, anamı kapına getiririm, dedi. Ah, dedim içimden; biz düşünüp taşınana kadar annelerimiz hayata hemen el koydular; yaşanır hâle getirdiler. Teyzem keşke geliverse, o incilerinden bir tane önsöz niyetine deyiverse.
Tamam. Biz söyleyeceğiz. Onlar üstelik bizim için bu kadar emek vermişken, onlara duygumuzu biz anlatacağız.
Necmettin Yalçınkaya’ya hepimiz teşekkür ediyoruz. Çünkü hepimiz adına, anasının özelinde annelerimizi anlattı…

Bir gün 
hareket edeceğim 
bir gemiyle... 
-bilinmeyene değil sana... 

sen 
duymayacaksın bile 
kimbilir kaçıncı düşlerde 
kaçıncı uykularda olacaksın? 

Güvertede dalmalı gözlerim 
moruna denizin 
Oracıkta SEN 
yarışmalı gemiyle bir yunus 
Gözlerinde SEN 

getirmeli senden bir habercik 
bir martı kanadı 
çarpmalı yüzüme bir dalga 
-ıslatmalı yüzümü 
tuzlu çavlan gözyaşların... 

 Elinde kumanda aleti, başladı kanallar arası gezinmeye. Bu uğraşı bir müzik kanalında şimşek gibi son buldu! Onu yıllar öncesine davet eden bir şarkı çalıyordu... Dondu âdeta! Nefesi daraldı. Derin bir iç çekti. Şarkı onu birkaç saniye içerisinde kendinden kopardı aldı yıllar öncesine, yetmiş sekizli yıllara götürdü. Ve özlem dolu bir gezintiye çıkardı. Hani şu 18 yaşlarında olduğu; kabına sığmayan, enerjik dönemini yaşayan, yarın bakışlı, özlemleri deniz, hasretleri okyanus olduğu zamanlara.

Baktık derneğin kapısı açık, girdik içeriye. Kadınlar baş başa vermiş, aralarında neşeyle konuşuyor ve şakalaşıyorlardı. Birbirlerine takılmıyor da değillerdi bu arada.
Selam verip selam aldık ve bir köşeye iliştik. Kadınlar bizi görünce sohbeti kesip politik konulara girdiler. Kıymet Hala hararetle bir şeyler anlatmaya başlamıştı ki, annem sözünü kesti ve bize dönerek:
“Bakmayın siz bunun böyle sert konuştuğuna,” dedi. “Geçen sizden dergi almasın diye kızı Nesrin’i bahçedeki tuvalete kapatmış, üzerine de kapıyı kilitlemiş.”