Öfkem dinmek bilmedi yıllarca!
"Öfke Kontrolu" eğitimleri falan hikaye yani. Hiçbir eğitim o ikisine olan öfkemin derecesini bile düşürememişti.
İki gün, üç-beş hafta, beş-on yıllık bir öfke değil bu üstelik. Ömrümün akışına imza atan o iki kişiye olan öfkem, hayatımın her anını alt üst etmişti.
Kapkaranlık bir yerdeyim. Hiçbir şey gözükmüyor. Sadece yanımda duran uzun boylu, iri yapılı bir adamın aniden yere yığıldığını görüyorum. Elleriyle gözlerini kapamış çığlık atıyor. Gözlerinden tazyikle kan fışkırıyor. Yerde can çekişircesine debeleniyor adam. Her yer kan içinde kalıyor anında! Yardım istiyor benden. "Nural, doktorumu ara, doktorumu ara" diyerek inliyor. Ben onu tanımıyorum ama o benim adımı biliyor. Kim ki bu?
Oda arkadaşım 36 yaşında Uşaklı Nuriye. Sessiz sakin bir kadın. Cam kenarındaki yatağı o kapmış, benimkisi banyoya daha yakın.
Akşam yemeği geldi. Gayet iyi. Çarşaflar tertemiz. Oda sıcacık. Bundan iyisi Şam'da kayısı misali.
Tanımadığım biriyle aynı odada uyumak epeyce zor bir durum olsa da, iki aya yakın bir süre hiçbir ödeme yapmadan bu hizmeti almanın tek bedeli odayı biriyle paylaşmak. Mecburen paylaşacağız!
Hafta sonu kız kardeşim gelecek İzmir'den. Annemin, -aynı o bayram sabahlarındaki gibi- muhteşem kahvaltı sofrasını hazırlıyoruz bahçedeki ahşap masaya. Neler yok ki masada... Daha doğrusu annem hazırlıyor ben seyrediyorum uzandığım kanepeden. Heyecanlıyım!
Elma eski tadında değil
Sensiz…
Hafta başı sabah ilk kez acıkarak uyanıyorum, altıncı gün...
Kahvaltı hazır. "Kuş cıvıltılarını dinle" diyorum anneme.
SAÇ KAZITMA PARTİSİ
23 Haziran 2015, Salı
Saat 18.30
Kemoterapi Arifemde Saç Kazıtma Partime Davetlisiniz.
Moral bozmaya değil moral bulmaya
Küllerimden yeniden doğmaya
Var mısınız o anı benimle paylaşmaya?
Neden hep beyaz derler o masaya, beyaz mıdır hakikaten?
Beyazsa neden beyaz? Kan daha iyi gözüksün diye mi? Turuncu, mor filan gibi enerjik bir renk olsa daha iyi değil mi?
Beyaz güzeldir, çok da severim ama ameliyat masasına giderken kefeni hatırlatmaz mı insana? Tuhaf!
Keşke mor olsa...
İlk kemoterapimi almaya az bir zaman kalmışken bir gece vakti Aygül' ün bir fotoğrafı düşüyor karşıma bilgisayarda. Bugün onun ölüm yıldönümü! Seneler geçmiş aradan.
Annem erken yattı, bahçedeyim. Birdenbire çok gerilere gittim, yıllar öncesine...
Hoş; otuz beş yıl sonra şimdilerde bile, onca yeni ulaşım alternatifine rağmen süre halâ aynı ya, hadi neyse!
Binersin kırmızı belediye otobüsüne, ayakta itiş kakış, kıçına el atacaklar için yakada hazır bekleyen toplu iğneyle aşk yaşayarak, ter kokuları arasında varırsın okula.
Biz yine iyiymişiz aslında. Sadece kıçımıza el atardı it kopuk takımı. Onun da bir toplu iğneyle icabına bakardık.
Şimdilerde kıçının ellenmesine razı olacak nerdeyse kızlar. Tecavüzler, boğazını kesip canına kast etmeler!
Her neyse derin mevzular bunlar!
