Sibel Karakız ağ günlüğü

Güzel bir sofra hazırladık birlikte. Yemekler yendi ve de çok beğendiler. Mutlanmadım değil. Ancak eskisi gibi yenmiyor. Biraz da fazla yapmışım. "Can boğazdan geçer" sözü geçerliliğini yitirmiş gibi. Kalori hesaplıyor, sağlıklı beslenme ve çok yemeğin zararları düşünülüyor. Tabii ki doğrusu da bu. Güzel ve sade bir Yılbaşı Gecesi geçirdik. Küçük oğlum Mert, Emre ve Önder’le  güzel zaman geçirdi. Biz büyükler ise diğer odada, kendi aramızda türküler söyleyip eğlendik.

Artık bu tasarrufu değerlendirmenin zamanı geldi’ diye düşündü. Aklında küçük bir arsa veya bir daire almak vardı. Bu düşüncesini eşi Ali Rıza'ya anlattı. Eee erkek bu! Paranın kokusunu alırsa, aklına gelen ilk şey ne olur? Tabii ki arabasını değiştirmek! Necla ne kadar dil döktüyse, "bu araba bize yeter, yapma etme" dediyse de nafile söz geçiremedi kocasına.

Ali Rıza günlerce arabaları araştırdı. O bayii senin bu bayii benim. Sonunda kararını verdi. O çok beğendiği kırmızı arabayı aldı. Necla çaresiz elinde avucunda ne varsa verdi kocasına.

Gözlerimde yaşlar sızıyor istemesem de. Yavaşça kalktım yataktan, kapıyı açtım. Sabah olmak üzere... Çıktım dışarıya.

Koştuum… koştuum… Durmadan koştuum! Önüme bakmadan, karşıma bakmadan, nereye gittiğimi bilmeden koştum. Çıplak ayakla koştum. Ayak tabanlarımı acıtan çakıl taşlarına ve nefesimin tükendiğine aldırış etmeden koştum. Acılarım arkamdan koşuyor, sanki beni kovalıyordu. Birazcık yavaşlasam yine omuzlarıma çullanacak beni yavaşlatacaklardı sanıyordum. Kaçıyordum her şeyden. Tek başıma savaşmaktan bıkmış usanmıştım.

Genç kadının eşi, devlet memurluğu sınavını kazanmış ve tayini İzmir'e çıkmıştı. Önce kocası gitti. Ev bulup kiraladı ve birkaç hafta sonra evini taşımak üzere tekrar memleketine döndü. Eşyaları bir kamyona yükleyip gönderdiler, kendileri de otobüsle İzmir'e doğru yola koyuldular.

Cemal dayım; ölesiye sevdiğim… Karşısından konuşurken, elimin ayağımın birbirine karıştığı,  hata yapmamak için ezilip büzüldüğüm tek insan... Küçükken hayranı olduğum, gözümdeki dev adam...
Çok küçüktük, en fazla beş altı yaşlarında! Akranım olan, rahmetli Hüseyin’le (Cemal dayımın oğlu) oynayarak geziniyor, bir yandan da konuşuyoruz. Hüseyin'e dönüp:
“Şu dağlara çıksak elimiz gökyüzüne değer mi acaba?” diyorum. Hüseyin:
“Yok,” diyor. “Daha çok küçüğüz!”
 “Ama” diyorum, “Cemal dayım çıksa dağlara, eli gökyüzüne değer.”