(Cefakâr öğretmenlerimizin anısına saygıyla.)
Sıvayalım dedik kolları yeniden
Karınca yuvalarını eşeleyip
Harman yerlerini deşeleyip
Ak tohumları tane tane derledik
Avuçlarımızla keseledik, heybeledik.
Bizden sonraki dostlar!
Armağan olsun size
Bu son tohumlar,
Savurun, üfleyin, eleyin, ekin!
Bozkırlar bir daha yeşersin…
Bahattin Uyar
Dün gece Anadolu’mu gördüm rüyamda. Mavi denizleri her zamankinden daha mavi, ormanları daha yeşildi. Kuşları özgürce uçuyor , çiçekleri bahar rüzgarlarıyla kucaklaşıyordu.Çiçekler diyarının en güzel kelebekleri çiçeklerle yarışırcasına rengarenkti. Bana doğru koşan küçük bir çocuğu gördüm çiçekler diyarında. Gözleri ışıl ışıl, yanakları al aldı.
”Başöğretmen Atatürk’ümü gördüm! Ata’mı gördüm!” diye bağırıyordu. Heyecanlandım, kalbimin atışını duyar gibi oldum.
“Nerede? Nasıl? “ diye sordum.
Salyangoz Hıdır, köpek Cano, Bulut ve ben dört yıldır bu köydeyiz. Bir de Hevse Ablamız var yemeklerimizi yapan, evi çekip çeviren. Sorgusuz sualsiz Bulut’u kucaklayan kocaman bir kalbi var… Esin? Esin yok!
Ne zaman traktörlerin kasalarındaki tütün işçilerini görsem, dilden dile, gönülden gönüle aktarılmış tütün tarlalarında yaşanmış hikâyeler gelir aklıma. Eskiden çiftçinin en önemli geçim kaynağıydı tütün her ne kadar acı olsa da!
Alışverişler yapılır; “Tütünler satılınca."
Çocukların kitap defterleri alınacak; “Yaz deftere, tütün parasında.”
Ya düğünler? “Sizin düğün ne zaman?” diye sorulduğunda;
“Tütün parasında.”
Hayat neredeyse tütünle başlar, tütünle biterdi.
Çekingendi. Paltosunu bile çıkarmadan çantası kucağında ders zilinin çalmasını beklerdi. Sonraki günlerde herkes ona "Günaydın" der olduğunda bile başıyla yanıt veriyordu.
Bir uzun teneffüste öğretmenler aralarında neşe içinde konuşurken, benzemekten söz edildi. İngilizce Bölüm Başkanı olan oldukça özgüvenli hocamız ona bir soru yöneltti. Kanımca onun suskunluğuna son vermek istemişti.
- Siz daha çok annenize mi babanıza mı benzersiniz Tamer Bey?
O sustu yine. Başkan neredeyse aynı soruyu bir başkasına sormaya hazırlanırken, yanıtı geldi:
Kesik toprağından yapılmış yüksek duvarlarının kuytu köşelerinden fışkıran güz çiğdemleriyle karşıladın beni ilk. Sonbaharın tatlı serinliği vurdu yüzüme. Dal dal kızılcıkların ateş kırmızısı içimi ısıttı. Ayağımın altında ezilen sarı kırmızı yaprakların hışırtısı, değişeceğinin, başkalaşacağının müjdesini verdi. Güneşi kıskanıyordun. Oysa yaprakların aralığından ara sıra yüzünü gösteren güneşle fark ettim güzelliğini. Geçtiğim yolların iki yanında yükselen ağaçlar ve onlara sarmalanan sarmaşıklarla sözleşmiştin sanki. Beni de sarmış, sarmalamışlardı. İrimlerle* kesişiyordu bütün yollar.
Toprak yolda hızla giden beyaz arabada üç kişi ve onlara doğru gelen oraların sahibi beyaz bir köpek.
Koşuyor, koşuyor... Deklanşöre basıyorum.
İşte mavi bir göl. Etrafında yemyeşil çamlar gökyüzüne uzanmış el ele, mavi boncuğunu saklamak ister gibi.
Kıyıda iki araba daha beliriyor. İnsanlar özlemle kucaklaşıyor. “Bas deklanşöre!” diyorum. Kaçırmamalıyım bu manzarayı.
Üç güzel kız, üç hoşsohbet kadın, üç neşeli adam.
“Çek, çek!” diyorum.
Yanan mangal, közlenen patlıcanlar. Espriler, kahkahalar...
“Neydi sizin şarkınız? “
O halde aynayı kıran da sensin diyeceksiniz, bize numara yapıyorsun. Pek âlâ! Aynayı kıran benim. Deli olduğuma karar verildi. Ama zararsızmışım, pek zararsızmışım. Öcümü aynalardan alırmışım. Bunlar doğru değil! Doğrusu şu:
Aynı köyden, uzaktan birbirine akraba ve candan samimi iki arkadaştı Cemal ile Dursun. Ortaokul ve liseyi birlikte okuyup aynı sırayı paylaşmışlardı. Bu arkadaşlıkları ta ki evlenip yaşam yerleri değişinceye kadar sürdü.
