Müjde Ar'ın parladığı yıllarda herkes beni ona benzetirdi. Bu benzetilme çok da hoşuma giderdi. Bir şampuan reklamına çıkardı televizyonda. Saçlarını havuzda özgürce sallayıp arkaya attığı bir reklamdı TV'de.
Yirmili yaşlardaydım. Saçlarım çok güzeldi. Hala güzel. Ben de saçımı sallayıp arkaya doğru atarmışım. Hem o halimi hem de yüzümü çok benzetirlerdi ona. Unutmamış Emel bunu.
"Aşkolsun Emel, o çok kilo aldı, ben öyle miyim?" diyorum. Kahkahalarla gülüyoruz. Gülmeye çok ihtiyacım var. Ağız dolusu gülmeye, vara yoğa gülmeye çok ihtiyacım var. Sebep ne olursa olsun gülmek için bir bahane yaratmalıyım. Hep böyle ağla ağla olmaz ki!
Çocukluğumuzun bir bölümü Eskişehir'de geçmişti. Babalarımız askerdi. Arkadaşlarımla dışarı çıkmama izin verilmezdi ama Emel olunca akan sular dururdu. Bir gün yine izni koparmışız evden bir heves. Köprübaşı'nda aylak aylak dolaşıp, kıkır kıkır gülüyoruz. Okul formalarını da atmışız ki üstümüzden, pek bir afiliyiz. Yaşımız da ya on dört, ya on beş. Fermuarlı çizme modasına da uymuşum aklım sıra. Pantolonumu çizmenin içine sokmuştum, moda öyleydi!
Derken ayağımda gıcır gıcır parlayan çizmemin fermuarı bozulmaz mı! Eve dönüp değiştirsem, hazır eve girmişken bir daha dışarı çıkamama riski var! Fermuarı bozuk çizmeyle yürümek de çok zor, afili havamız da bozulacak üstelik.
Ne yapalım diye düşünüyoruz ama kıkırdamamız da hiç kesilmiyor.
Çamaşır asan bir kadına rastlıyoruz sokak aralarındaki evlerin birinin bahçesinde. Tek bir mandal rica ediyoruz en şirin halimizi takınarak.
O zamanlar mandallar hep tahtaydı. Yağmurdan telleri paslanırdı hemen. Paslısından bir tane verdi kadın. Bununla çizmenin iki yakasını tutturdum sıkıca. Yepyeni çizmede rezil bir görüntü olsa da bu defa çizmeyi pantolonumun paçasının altına gizleyip gezmeye devam. Yaptığımız bir şey de yoktu aslında. Sadece caddeleri arşınlıyoruz. Yanımızdan geçen genç oğlanlar laf atınca hoşumuza gidiyordu ama hiç de pas vermiyorduk. Hiçbir şey neşemizi kaçıramamıştı o gün. Beraberken o kadar çok gülerdik ki onunla. Karnımıza ağrılar girerdi.
Bir an için bile olsa her şeyi unutup boş vererek, nerdeyse o günlerdeki gibi gülüyoruz Emel'le. Hep komik bir kızdı. Hiç değişmedi, değişmesin de.
Sevgili arkadaşım Emel, hep böyle kal!
28 Ocak 2016, Fethiye
