Elma eski tadında değil
Sensiz…
Hafta başı sabah ilk kez acıkarak uyanıyorum, altıncı gün...
Kahvaltı hazır. "Kuş cıvıltılarını dinle" diyorum anneme.
Yarın İstanbul'a dönecek. Son temizlik, son yemek pişirmeler derken, bir dakika bile boş durmuyor. Sürekli tembih ediyor buzluğa attığı sarmaları, köfteleri nasıl pişirip yiyeceğimi. Sanki okul için yurtta kalacak kız muamelesi yapıyor bana ama o kendini böyle iyi hissediyor... Üstelik ben de hayatımda ilk kez kendimi onun ellerine teslim etmiş olmaktan dolayı huzurluyum.
Annemle iki aydır beraberiz. Yaşadığım bu korkunç sürecin her anını birlikte geçirdik. Onunla hiç bu kadar yakın olmamıştık. Yarın gideceği için çok üzülüyorum. Ağlamalarım gizli gizli...
Tam bahçede sohbet ederken gülerek;
"Gideceğim için seviniyor musun, üzülüyor musun?" diyor.
İşte tam o anda tutamıyorum kendimi, gözümden yaşlar süzülüyor. Hemen içeri kaçıyorum.
Evet çok üzülüyorum. Belki de yalnız kalacağım için ilk kez bu kadar üzülüyorum.
"Anne gitme, kal..." demek geliyor içimden. Demiyorum. Çünkü, yalnızlık benim tercihimdi. Onun da benim de ayrı hayatlarımız var. Biliyorum ki ihtiyacım olduğu anda yine kanatlanıp gelecek yanıma.
Emel'in dediği gibi sanırım yaşlanıyorum, çok duygusal biri oldum. Bugünü çok fazla yatakta geçirip annemden uzak kalmak istemiyorum son günümüzde. Birkaç saat öğle uykusuna yatmaya çalışıyorum, uyuyamıyorum.
Bugün zor bir gün...
Salı sabahı, yedinci gün... Gece iyi uyuyamamış olsam da kendimi kötü hissetmiyorum. Baş dönmesi, halsizlik yok en azından. Sadece gerginim.
Saati 06.45'e kurmuştum. Fakat: 'ya duymazsam, ya alarm çalmazsa, ya...ya...ya...' peşi sıra gelen gerginlik uyutmuyor tüm gece. Tabi ki alarm çalmadan kendiliğimden uyanıyorum.
Annemin valizi hazır. Sabahları afyonum kolay patlamaz ama bugün o halim yok. Annemle göz göze gelmemeye çalışıyorum. Bahçede oturmak için vaktimiz bile var. Birer kahve içip, 07.30'da evden çıkıyoruz. Yolda fırına uğruyoruz, giderayak ekmeğimi de alıyor fırından. Birer de sabah simidi. Havaş Servisi'nin hareket saatini bekliyoruz.
Sokak köpekleri eteklerime dolanıyor beklerken. Bacaklarımın dibine öylece yerleşip oturuyorlar.
Annemin gözyaşlarını görüyorum. Saklıyoruz birbirimizden. İyi oyuncu değiliz ikimiz de. Sarılıyoruz, öpüyorum yanaklarından.
"Sen olmasan ben ne yapardım anne? Hakkını helâl et" derken boğazım düğüm düğüm. Sımsıkı sarılmışız. Ayrılmak istemiyorum.
Havaalanı servisinin hareket saati iyice yaklaşıyor. Annem otobüste en ön sırada yerini aldı, bekliyor. Son dakikada hızla araca binip bir daha öpüyorum yanaklarından.
"Beni merak etme, iyiyim" diyorum.
El sallıyorum. Usul usul ayrılıyor servis.
Köpekler yanımda yürüyerek arabaya gelene kadar eşlik ediyorlar bana.
Eve dönüyorum. Bu defa kahvaltı, onun aldığı taze simitle ama onsuz... Köpeklerim, kedilerim bile normalden fazla sakinler bu sabah. Bana ilişmeye çekinir bir halleri var.
Annemin gidişi hiç bu kadar üzmemişti beni. Alışmam lazım bu duruma. Nasıl alışılır ki?
Kıyamam sana annem
Kıyamam sana baş tâcım
Gel otur, gitme hiç!
Sen gideli
Tadı yok hiçbir şeyin
Kimse getirmiyor
Elmayı soyup önüme.
Elma da yiyemez oldum annem
Elma eski tadında değil
Sensiz…
10 Şubat 2016, Fethiye
