Yalçınkaya’nın yarattığı “Ana karakteri” ona çok büyük anlatım kolaylığı sağlamıştır. Böylece devrimci sol hareketin hastalıklarına ait görüşlerini çok daha rahat ve anlaşılır bir şekilde anlatabilmiştir. Bu tarz anlatım ona tepki çekmeden, hatta gülümseterek en hassas konularda bile rahat eleştiri olanağı sunmuştur. Necmettin’in ve bizim şimdi gördüğümüz, bilince çıkardığımız hatalarımızı analık sezgileriyle o zaman görmüş ve söylemiştir Ana.
Ana karakterli anı öyküleri üçüncü kitabı Mendil Sen Kokuyordu kitabında da yer aldı Necmettin’in. Ancak Yalçınkaya’ın bu kitabında üçüncü kişilere ait öyküler de yer almaya başladı. Bu öyküler Necmettin’in sadece anı ya da biyografi yazarı olmaktan çıkıp genel anlamda öykü yazarı olmaya başladığını müjdeliyordu.
Son kitabı On Çocuktuk”ta, başkalarının yaşantılarını anlatan öyküler ağırlık kazanmış. Bu kitapta yer alan bu türden öncü öyküler Necmettin’in öykü macerasının bizi bambaşka mecralara sürükleyeceğinin müjdecileri olarak kabul edilmelidir.
Elbette bu kitabında da ana çizgisine sadık kalmış anı/öyküler de mevcut. Bu öykülerden içimi en acıtan öyküsü “Bir İnci Tanesi Üşüdü” oldu. Necmettin Yalçınkaya bu öyküsünde anasının ölümünü anlatıyor. Tıpkı hepimizin anası gibi, Pavel’in Ana’sı gibi, Cumartesi Anaları gibi Neco’nun Ana’sı da hepimizin anasıydı. Bu yüzden onun adı, sıfatı yoktur. Sadece Ana’dır o. Sanırım bu yüzden Ana’nın ölümünü anlatan bu öykü şimdi kaç çocuk kaldıysak hepimizin canını acıtacak…
Necmettin arkadaşımı yeni kahramanlarıyla ve yeni öyküleriyle hayatımıza anlam katması için daha zor ve daha çetin bir yol bekliyor. Onunla aynı yolda olmaktan gurur duyuyorum. Başarılar yoldaşım…
