2 Temmuz 1993, Türk-İslam sentezinin şeriat ayağını oluşturan güçler, kendilerine tanınan olanakları kullanarak devleti teslim aldılar. MİT'in tertibi, devletin bilgisi, hükümetin ve Genelkurmay’ın onayı ile pırıl pırıl 33 canımız dünyanın gözü önünde yakıldı.
Şeriat, kitle tabanını oluşturmuş, sonuca gidecek siyasal önderliğini arıyordu. Aynı yıl İstanbul Belediye Başkanı olan Recep Tayyip Erdoğan, Aziz Nesin'e bir TV kanalında şeriatçı olduklarını ilan ediyordu.
Cumhuriyet 16 Nisan 2017'de yıkılmadı, 2 Temmuz 1993'te yıkıldı. ''Cumhuriyet burada kuruldu, burada yıkılacak!'' diye boşuna bağırmadı katiller.
2 Temmuz 1993, şeriatın hedef kitlesinin Aleviler olduğunu ve o tarihten sonra atılacak adımların Alevi düşmanlığı üzerinde yükseleceğini gösteriyordu. Gelişmeleri izleyen Aleviler, zaman denen mefhumun aleyhlerine işlediğini binlerce yıllık deneyleriyle hissediyor, bilince çıkarıyorlardı.
Suriye'de Alevilerin boğazlanması, 3. Köprü ‘ye Yavuz isminin verilmesi, Taksim'deki ağaç katliamı Alevilerin korkularına neşter çalıyordu.
28 Mayıs 2013'te başlayan Gezi Direnişi, en bilinçli, en namuslu gençlerimizin öncülüğünde gerçekleşti. İlk çarpışma başladı. Aleviler uykularını kaçıran şeriata karşı ayağa kalktılar. O gün Siyasal İslam'ı bitirecek olan Gezi; Recep Tayyip Erdoğan'ın kancasına takılan Kürt Hareketi'nin isyanın dışına itilmesiyle başarısız oldu. Demokrasinin omurgasını oluşturan bu iki gücün ayrıştırılması Kürt güçlerinin Diyarbakır, Şırnak, Silopi ve Cizre'de yenilmesi, katliamın derinleştirileceğini, şeriat oturur oturmaz da öncelikle Kürt Alevilerinin hedef alınacağına işaret ediyordu.
Alevilerin süreci tersine çevirecek doğru bir önderlikten yoksun oluşları, gelişmeleri devlet aklıyla okumaya çalışan CHP'nin siyasal körlüğü, solun grupçuluk illetinden kurtulamamış olması, Kürt Özgürlük Hareketi'nin (KÖH) demokrasinin bütün aktörlerini birleştirecek siyasal bir olgunluğa sahip olmayışı, şeriatın kabalığına ve onca gafına rağmen yol almasını sağladı.
Bu kargaşadan çıkış, Alevilerin İslam'a mesafe koymaları, etnisite temelinde değil de kendi sorunlarına yoğunlaşan bir önderliğe kavuşmaları, CHP'nin arka bahçesi olmaktan kurtulmaları, putlarından kurtulan solun tek bir yatağa dökülmesi, KÖH'nin ortaklığı hedefleyen siyasal bir oluşuma gitmesi, AKP'yi hedef tahtasına koyarak, ittifaklarında güven verici bir birlikteliğe yönelmesiyle mümkündür.
Henüz geç kalınmış değil. AKP bir yol ayırımında. CHP'yi tasfiye etmeden düzenini kurumayacağını anladı. CHP kurtlar tarafında kuşatılmış bir manda gibi huzursuz şimdi. Salt CHP değil, Kürtler, Aleviler, kadınlar, emekçiler ve seküler bir yaşamdan yana olan herkes...
Yarın 2 Temmuz... Şeriatın Sivas’ta 33 canımızı aldığı, ondan yirmi yıl sonra demokrasi güçlerinin şeriatın kalesini sarstıkları tarih.
Sivas yangınının üzerinden 24 yıl geçti. Siyasal İslam, demokrasi güçlerinin zaaflarından, süreci idare edemiyor oluşlarından, bölünmüş olmalarından, bencilliklerinden, başarının önüne çıkarlar, tekke ve bayraklarını koyuyor oluşlarından yararlanarak hayli mesafe aldı. Ama bunca cebelleşmeye rağmen hala zaferini ilan edemedi. Eğer birleşir, putlarımızı parçalarsak zafer uzanıp alacağımız kadar yakındır.
Yarın 2 Temmuz! Hayır Cephesi ayakta... Unutma ki adalet kimsenin kimseye hediye edeceği bir şey değildir. Adalet, adalet isteyen güçlerin yan yana mücadelesiyle kazanılır. Hele bunu CHP'den dilemek tamamen yanlıştır.
Bugün yapacağımız tek şey ağırlıklarımızdan kurtulup yürüyüşe katılmaktır.
Ne ile?
Yüreğimizle...
1 Temmuz 2017
