İmgeci Sosyalist Şiir ve Artistik Realite

Serkan Engin kullanıcısının resmi
İmgeci sosyalist şiire göre, şiir, poetik imgelerin, bir ya da daha çok izlek etrafında, metinsel bütünlük oluşturacak şekilde örgütlenmesidir. Bu tanımdan da çıkarsanabileceği gibi, imgeci sosyalist şiire göre, Şiir’in temel birimi poetik imge’dir. Çünkü Şiir, doğal dil (gidimli dil) içinde şair özne tarafından geliştirilen özerk bir üst dildir (metalanguage). Bu da poetik imgeler aracılığıyla, doğal dilin sözdiziminin (sentaks) bilinçli olarak bozulup özgün bir dizgeyle yeniden kurulmasıyla oluşturulur. Şiir’e dair tüm diğer teknik unsurlar (mecaz, benzetme, tevriye, kinaye, kişileştirme, uyak, cinas, aliterasyon, asonans, vs…), Şiir’in biçimsel öğeleri olarak poetik imgenin yardımcı unsurlarıdır (Özdemir İnce, bunların bazılarını “tâli imge” diye tanımlar, ama ben bu tanıma katılmıyorum.)

 
Poetik imge, nesnel gerçekliğin insan bilincinde, estetiksel olarak öznel yansımasıdır. Bu artistik (sanatsal) yansıtma, aynadaki gibi birebir olmayıp, nesnel gerçekliğin şairin bilincinde alımlanıp yeni bir gerçekliğe, artistik gerçekliğe dönüştürülerek dışsallaştırılmasıdır. “Sanat, gerçekten daha gerçektir” lafı palavradır, sanat yeni ve sanat öznesi kişinin biçemine koşut olarak özgün bir gerçeklik (realite) kurar. Bu realite, nesnel gerçeklikten farklıdır, ama “daha” gerçek değildir. Hiçbir şiir, günde 12 saat köle gibi çalışan bir çırak çocuğun acısı kadar gerçek değildir, ama Şiir, bu acıyı görülenden daha etkili yansıtır. Bunu öncelikle farkındalık yaratmasıyla yapar, empati kurdurarak acının “görülmesini” sağlar ve bunu, şair öznenin yetisi ölçüsünde çarpıcılıkla estetize edilmiş söylemle yapar.
 
Poetik imge, şair tarafından dışsallaştırıldığı andan itibaren, yani şiirin yazılma süreci bitip herhangi bir yolla yayımlandığında, yaratılan artistik realite, nesnel gerçekliğe eklemlenir. Böylece yaratılan artistik realite ile nesnel gerçekliğe estetik bir müdahalede bulunulur.
 

Dışsallaştırılan poetik imgenin oluşturduğu artistik realite, nesnel gerçekliğin bir parçası olarak okura ulaşır ve okurun bilincinde, her okurun bilinç ve estetik algı düzeyine göre alımlanır ve yeniden yaratılır. Bu da okurun bilinç ve estetik algı düzeyine artı değer katar ve okurun bireysel dönüşümüne katkıda bulunur. Bu katkı, okur öznenin eylemlerine yansır ve şiirin nesnel gerçekliğe müdahale süreci devam eder. Zaman içinde, okur öznenin kendi çapındaki kişisel müdahalesini de içeren nesnel gerçeklikteki değişim, şair öznenin yeni yaratısının kaynağı olacak olan yeni nesnel gerçekliği oluşturur. Böylelikle, sanatsal yaratım, karşılıklı olarak şairi de okuru da etkiler. Bu elbette, her sanat eserinin kendi hacmi doğrultusunda oluşacak bir etkidir. Sonsuz parametreler kombinasyonu olan hayatın işleyişinde, bir şiir bazen, gelecekte ülkeyi hatta dünyayı politik, bilimsel, felsefi, sanatsal açıdan büyük ölçüde etkileyecek bir okur öznenin bilincinde kapılar açabilir.
 
Şiir, nesnel gerçekliğe kattığı artistik realite ile küçük adımlarla da olsa dünyayı değiştirmenin sanatsal yollarından biri ve muhtemelen en etkilisidir.

 
Serkan Engin
Emeğin Sanatı E-Dergi, Sayı 169, Temmuz 2015
 
***
 
Imagist Socialist Poetry and Artistic Reality
 
Poetry is the organization of the poetic images around one or more themes, forming completeness, according to imagist socialist poetry. As it can be understood from this description, the main unit of the poetry is the poetic image, because poetry is an autonomous metalanguage developing in natural language. That occurs by consciously deforming the syntax, and reforming it with an autonomous system of poetic images. Poetic images convert natural language, enlarge its borders and provide new possibilities of expression.
 
A single word of the natural language has a fixed, stereotyped reflection by every person who perceives it. So, a single word of the natural language does not have the striking associative property that a poetic image has.
 
Poetic images are established by making an analogy between two or more words having semantic distance; the main mission of the poetic images is to provide a striking expression for transmission of the meaning by association.
 
Poetry is written with poetic images, not with individual words; the poetic image forms the units which comprise the poem. The words are like protons, neutrons and electrons, if we suppose that the poetic image is an atom. The components of the atom cannot be found individually in the nature; so it is with words in a poem, as they can only have functional existence by combining to establish the poetic image.
 
A poetic image is the subjective reflection of the objective reality, an aesthetic expression of the poet’s conscience. This artistic reflection is not a one-to-one reflection as a mirror reflection, but it is the externalization of the objective reality. It is perceived and transformed to a new reality by the conscience of the poet.
 
As the poetic image is externalized by the poet, it is added to the objective reality. So, poems – and all other art works – are aesthetic interventions to the objective reality, each resulting in a new, artistic reality.
 
The externalized poetic image reaches the conscience of the reader as a part of the objective reality; it is absorbed by the reader according to his/her conscience and level of aesthetic perception.
 
Each reader absorbs and reaches awareness of the poem’s theme differently. Then, the poem makes a contribution to the personal transformation of each reader. In this way, the poem makes a contribution to the social transformation and has power.
 
Poetry is an artistic way to change the world step by step as making contribution to the objective reality with artistic reality.
 
Serkan Engin
Marguette, October 31st, 2015
http://www.margutte.com/?p=12788&lang=en
 
***
 
Poesia immaginista socialista e realtà artistica
 
La poesia è l’organizzazione delle immagini poetiche intorno ad uno o più temi, che formano la completezza, secondo la poesia socialista immaginista. Come si può capire da questa descrizione, l’unità principale della poesia è l’immagine poetica perché la poesia è un metalinguaggio autonomo che si sviluppa in linguaggio naturale. Questo accade deformando consapevolmente la sintassi e riformandola con un sistema autonomo di immagini poetiche. Queste convertono il linguaggio naturale, allargano i suoi confini e forniscono nuove possibilità di espressione.
 
Una singola parola del linguaggio naturale ha una riflessione fissa e stereotipata da parte di ogni persona che la riceve. Quindi una singola parola del linguaggio naturale non ha la proprietà associativa straordinaria che possiede un’immagine poetica.
 
Le immagini poetiche si formano facendo un’analogia tra due o più parole che abbiano una distanza semantica; la missione principale delle immagini poetiche è di fornire una espressione straordinaria per la trasmissione del significato attraverso l’associazione.
 
La poesia viene scritta con immagini poetiche, non con parole individuali; l’immagine poetica forma le unità che costituiscono la singola poesia. Le parole sono come protoni, neutroni ed elettroni, se supponiamo che l’immagine poetica sia un atomo. I componenti di un atomo non possono trovarsi individualmente in natura; così è con le parole di una poesia, visto che possono avere un’esistenza funzionale combinandosi per formare una immagine poetica.
 
Un’immagine poetica è la riflessione soggettiva della realtà oggettiva, un’espressione estetica della coscienza del poeta. La riflessione artistica non è una riflessione tra due soggetti come in uno specchio, ma è l’esternalizzazione della realtà oggettiva. Viene percepita e trasformata in una realtà nuova dalla coscienza del poeta.
 
Visto che l’immagine poetica viene esternata dal poeta, viene aggiunta alla realtà oggettiva. Quindi le poesie – e tutte le altre forme di arte – sono interventi estetici nei confronti della realtà oggettiva e hanno come risultato una nuova, artistica realtà.
 
L’immagine poetica esternata raggiunge la coscienza del lettore come parte della realtà oggettiva, viene assorbita dal lettore secondo la sua coscienza e il suo livello di percezione estetica.
 
Ogni lettore assorbe e raggiunge la consapevolezza riguardo al tema della poesia in maniera diversa. Allora la poesia dà un contributo alla trasformazione personale di ogni lettore, e in questo modo la poesia dà un contributo alla trasformazione sociale ed è potente.
 
La poesia è un modo artistico di cambiare il mondo poco per volta, contribuendo alla realtà oggettiva con la realtà artistica.
 
Serkan Engin
Marguette, 31 ottobre 2015
http://www.margutte.com/?p=12788
 
 

Kategori: 

Hapishane Edebiyatı

Ümüş Eylül Hapishane Dergisinin 51. Sayı...
Tekirdağ Cezaevi tutsaklarınca elle yazılıp mektuplarla dağıtılan Ümüş Eylül Kültür-Sanat dergisinin Nisan-Mayıs-Haziran 2024 tarihli 51. sayısı...
TEK KİŞİLİK HÜCREDE YAZILAN BİR ÖYKÜ: DE...
               Mahallenin kimi çocukları ondan hem korkar hem de onunla uğraşmaktan vazgeçmezdi kargalar...
Duvarları delen çizgiler
Balıkesir Burhaniye yakınlarında yaşayan arkadaşlara davet. 10 Aralık'ta Insan hakları haftasında, Burhaniye Yerel Demokrasi ve Insan Hakları Gündemi...

Konuk Yazarlar

Mivan’ın bakışı Bahri’nin ağıdı/ Uğur YI...
  Neyse bir ihtimal dedik, başladık isteklerimizi sıralamaya: “Bahri arkadaş sen kuzeninin çok güzel saat yaptığını…” daha sözümü bitirmeden, “...
Utanmak/ Sıdo için/ Sevda KURAN
  Fakiri, zengini, orta hallisi, Alevi’si, Sünni’si, Ermeni'si, hacısı, hocası, orospusu, delisi ve de pavyon kabadayıları, sarhoşlarıyla...
Girit Leblebisi
  Ben vakitlice davranmış, gün batımını da izlemek için kahvelerin gürültüsünden uzakça bir bankı gözüme kestirip oturmuştum. Bir süre sonra,...