Rozunê nianenu ra jü rozê, domonê maê harri rae kerda xo ver ke dewunê Dêrsım ra bıfeteliyê. Xêylê ke şiyê muğurbe ke koto dê, dewa ke cı ra nêjdia, cı rê biyê meymani. Sıma ki zonenê pizê thol ra qeseykerdene nêbena, vırende mulxıtê çêyi ra pia samia xo wenê, dıma ki dore yeno politika.
Aylardan Ekim olmalıydı.
Üç gün, iki gece sürecek olan düğünün ikinci gecesindeydik. Kına gecesiydi. Kadınlar ve genç kızlar evlerinden getirdikleri minderleri saz ekibinin etrafına serip oturmuşlardı. Saz ekibinin önünde yuvarlak bir alan, oynamak için boş bırakılmıştı. Bizim köyde kına gecesine sadece kadınlar değil, köyün genç erkekleri de katılırdı. Genç erkekler avlunun ayrı bir köşesinde, fırında yakmak için yeni kesilmiş çalı yığının üzerine oturmuşlardı. Yerinde duramıyor, zıplayıp duruyorlardı.
“GİTME BABA”
Ayhan ve Okan sınıfın iki afacanıdır. Ele avuca sığmaz bu iki çocuk diğer tüm çocuklar gibi temizdir, bir o kadar da yaramaz. Bir çocuğun yaramazlığından ne çıkar? Neyse mesele şu ki bizim bu iki kafadar ilkokula beraber başlamış ve bugün altıncı sınıfa kadar beraber okumuşlardır.
Ortaokul ikinci sınıflara -yani altılara- haftada üç dersten ücretsiz kurs açılmıştı. Ayhanların sınıfının kurslarından ikisi hafta içi üçüncüsü olan matematik ise hafta sonuydu.
Gömleğinin altına gizlemeye çalışıyordu, birilerinin görmesini istemiyordu çünkü. Kızına ve karısına çaktırmadan evden çıkması gerekiyordu. Yine de kızını öpmeden edemedi. “Az sonra gelirim” diyerek kapıdan çıktı.
Yine o sihirli sözcüklerini ona fısıldayacak mıydı, bilemiyordu. İki hafta olmuştu onu görmeyeli. Kaşla göz arasında Auda’ya göz kırptı. Anladı onun tekrardan döneceğini.
