aslında biriz.”[1]
“Birbirimizi anlamamız için, aynı dili konuşmamıza gerek yok, ezildikten sonra, hepimiz aynı şarabız...”
“Ben bir müzisyenim, ondan sonra biraz Karadenizliyim ama hepsinin ötesinde ben bir devrimciyim. Ve gerçekten doğru bildiğim bir şeyi en azından çok zorlanırsam ortaya koymaktan çekinmem…”
Ta ki yurt dışındaki eşim ve kızımla iletişim kurmak için oğlumun sayfasını kullanmaya başladığımdan beri. Şöyle oldu:
Şimdi “Düş Ülke Kadınları” adlı ilk romanı okurla buluşuyor.
yürüyorum yağmalanmış kentler de
gül değil ucunda süngülerin
gözlerim hasatsız bir mevsim
yüreğim kendini arayan tarla kuşu
yurdu talan edilen...
bir dünya düşlüyorum kansız, sömürüsüz
en çocuksu yanımla...
barış kokan şafaklar
umut taşıyan anneler
gözbebekleri gülen çocuklar düşlüyorum.../Murat Özgöl
Yeşildik yemyeşildik
Güneş alnımıza salardı ışıklarını
Geniş yapraklarımızla emerdik
