Adını sevmedim senin sürgün
Zalimin elinde silahtın
Talancının cebinde tutanaktın
Hırsızın, arsızın mabedi gibisin
Düşünmeden, düşündürmeden
Koparırsın gönül toprağından insanları
Ondandır sevmedim seni sürgün.
Sebahattin Ali
Sürgüne mecbur edilip
Sınırda öldürülmedi mi,
Zekeriya Serteller
Gönderilmedi mi yaban ellere,
Ne suçları vardı?
Kardeşçe bir arada
Bütün farklılıklarla el ele
Yaşamak değil miydi?
toprak sağ olsun
toprak sağ olsun
dedirttin ya bana
senin de alacağın olsun-
-1-
kaç kez öldüm
kim bilir
en onulmaz yerinden
kaç kez dirildi bu can
annem, sürgünün diğer ucunda
38’i yaşamış / sıkıdır / hala ayakta
nasılsın diyor oğlum
nasılsın
köpek gibiyim diyorum ana
bir köpek gibiyim
öyle deme diyor
her defasında / boğulan bir sesle
öyle deme oğul
bilmiyor ki / bu yürek
bu can / kim bilir kaç zamandır
acımaz – üşümez
“İnsan,” çirkini ve güzeli, kötüyü ve iyiyi bildi.
Doğru yerde durmasını bilmedi!
Dostu da düşmanı da bildi, ama dost olmasını bilmedi.
Ortak düşmana karşı birlik olmayı, bu davranıştan, ‘dostluk’ çıkarmayı öğrendi.
Kurduğu dostluğu, çıkarları için bozmasını da…
Güzeli ‘sevdi’ ama onu ve düşüncesini önemsemedi
Çıkarları uğruna, âşık olduğunu ve sevdiğini sömürecek kadar amipleşti
Onu öldürmesini bilecek kadar katil olmasını da öğrendi.
Bu yüzden bunlar aşka, sevgiye, güzele düşman sevgili…
Zulüm:
ciğerlerin yerinden sökülür gibi
ölümcül değil ama
koca bir demprem de
yıkıntılar altında can çekişmekmi?
ölümü tatlı bir hayal gibi beklemekmi?
ruhun cenderede
hayat kan revan içinde
en sevdiklerin
silahların nişangahındayken
çaresizce umut etmekmi?
zulüm karabasan uykulardan
hiç uyanmak istememek mi?
kuzularını kurt boğazlamış
silahsız, savunmasız ceylan gibi
uzaklardan seyretmekmi ?
geride kalan yavrularını bırakamayıp
yollara düşmemek,
günlük hayatın cenderesinde
Biri gerillada diğeri askerde iki evlat vermişti toprağa.
Hiçbir trajediye sığmayan bu acıların gölgesinde çocuklarının bulunduğu yıldızlara gitmeye hazır bir hali vardı.
Usulca ocağın üstüne astığı iki çocuğunun fotoğraflarına bakarak, "bilinmeyen ve ilkel" diye alay edilen diliyle mırıldanmaya başladı:
-Biriniz kollarım, diğeriniz ayaklarımdınız, şimdi elsiz ve ayaksız nasıl kafa tutabilirim bu yoksul hayata. Hanginize daha fazla yanayım bilmiyorum, kusura bakmayın ben anneyim!
Sonrasında sessizliğin içindeki o uğultuların ardından sürüklenip gitti.
anlamamıştım hiç
koşturmaca içinde
her işiniz acele.
bütün kitaplar okunmalı
bütün duvarlar yazılmalı
söylenecek her şey söylenme
yarına varamaya biliriz
yarını karşılayanlara
hazırlık yapmalı.
ey kara yağız delikanlı
kaç yere uğradın bugün
kaç kişiyle konuştun
kaç sorunu hallettin
kaç çevirmeden sıyrıldın
kim bilir.
siverek sıcağında kavrulmuş
kışının ayazında yanmış
diyarbakır kayası mısın
kor ateş huzmelerinin yaktığı
siverek toprağı mısın.
Umut Türküleriyle besledim Yüreğimi
Toprağıma benzer ömrüm
Sesimde öfke
Şiirimde kavga
Ve alnımda çizgiler
Elbette olacaktır.
DERSİM!
Seni neremde saklayayım
