ovmakla silemezsin koynumdaki yazıyı
kırk kilit vurulmuş kırklar kapısından döndüm
her harfi çıkartıp koydum sofrana misafir
al onlardan bana bir masal yaz
bir tas şaraba değiş gözlerimin nazını
belki yeni baştan yaşanır midyat’ta ayıp bir aşk
sedef kakmalı kalpler çekilir karşılıksız
hiç sebep yokken durup aynaya bakılır belki
-ordayız- dışımız rahatlanır
yağmurdu yankısıydı eski bir eylülün
sesinde bölünüp suyunda azaldığım
baharmış silmek istiyorum anne
boşluğuma açılan şu komşu pencereleri
girmeseler çiçeğe durmuş ıhlamurla arama
korkuluğuma kuşlar yuvalansalar
kapımda sahipsiz ne çok kilit
balkonda üşüyen bu kedi kimin
küskünlüğüm kendime anne
dolaşıyorum içimde sahaflar
okunmuş hayatlar alıyorum seni anımsadıkça
gelişigüzel raflara diziyorum
en üstte anası gorki’nin yanında benimkisi
Gecenin çıplaklığıyla buluştu ellerim
Yıldızlar dil çıkarıyor şiirime
Haylaz bir çocuk gibi…
Ay suskun siyahın içinde
Dokunurken hüznün kalbine
Ateş böcekleriyle sevişiyor dizeler…
Her yer yangın
Ateşe dokunanlar donuyor
Ve ömrünü ellerine almış
Kayıp masallar geçiyor
Gözlerinde dünyanın…
O kayıp masallar da
Fırtınalar koptu serçe yüreğinde
Ardın da yıkık kentler
İpler de aydınlık düşünceler
Ve sıcak düşler bıraktı…
Heybelerinde Ateşten Düşler taşıyan çocukların...
Şairin heybesinde saklı kalmış gizli tarih, ezber bozan dizeler,
Savaşa inat gülümseyen çocuklar ve adları isyanla,
Darağaçlarıyla sembolleşmiş büyük dedelerin,
Pirlerin, dengbejlerin destanları var....
(Tanıtım Bülteninden)
İnsansızlaştırıldı. Topraklarımızdan sürüldük, koparıldık. Yüreklerimiz ve hayatlarımız yetim bırakıldı. Ama biz yılmadık. Anka kuşu gibi kendi külümüzden yeniden doğduk. İncindik, güldük acıların tam ortasında kaldık. Küçük bir ışığa yürüdük, ülkemizi kurmak adına. Özgürleştik. Yitirilmişler adına çoğu zaman çaresizliğimize isyan ettik. Her isyan yeni bir doğuşun habercisi oldu. Sevdalarımızı kimi zaman utancımız olur diye sakladık. Kaybettiğimiz yerde yeniden yaşamı bulduk. Kendimizi aradık. Çünkü biz yaşayan Mem ile Zin'leriz.
