Anılar

Kendi Programına Hapsolmak

Size Maria Golitou'yu anlatacağım. Hikâyesi bilinmeyenlerin hikâyesi bu. Ünlü biri değil, içimizden biri. Maria bir Yunan, iki kız kardeşi daha var. Biri Maria'nın ikizi. Maria, yirmi yıllık dostum. Öğretmen, hâlen çalışıyor. Yirmi yıl önce çocuklarıma özel ders vermişti. Anne ve babası, eski kuşak göçmenlerden; şimdi emekli ikisi de.
Son birkaç yıldır Maria ile karşılaşmamıştım. Geçenlerde çarşıda karşılaştık. Tanıyamadım onu. Maria gülerek bana doğru geldi. Saçları beyaza durmuş. Yüzünden hüzün akıyordu. Hâl hatırdan sonra, “Neler yapıyorsun başka?” dedim, gözleri doldu.

EYLÜL

Canım, ruhum...
Eylül;
darbeyle anımsadığım kara bir gün.
Yalnızlığım, korkularım, sevinçlerim, firari günlerim aklıma gelirdi hep.
Bir de gidenlerimiz.
Canımıza kasteden o eylüle inat, 43 yıl sonra; aşkı, sevgiyi, sevinci seninle yaşadım.
Yeni bir hayatın ilk adımlarıydı.
O görkemli aşk bugün bir yaşında.
Aşk ve sevgiyle nice yaşlara…
12 Eylül 2024

İlhan Erdost Anısına- 7 Kasım 1980 Cuma

12 Eylül’den ben de payımı almış, tutuklanmış ve Mamak Askeri Cezaevine konulmuştum. 7 Kasım’dı. Farklı bir gündü, nedenini soracak olursanız bilemiyorum… Ama içimde tarifsiz bir sıkıntı vardı. İşim ve okulum hakkında bilgi alamıyordum. Üstelik iki aydır benim sorumluluğumda büyümekte olan yetim kalan kardeşlerim bensiz neler yapıyorlardı, bilemiyordum. Dünyadan bihaberdim kısacası.

Kafamda onlarca yanıt arayan soruların olduğu günün akşamı olmak üzereydi. Koğuşta çamaşır yıkayan, söküklerini diken birkaç arkadaşın dışında tüm tutuklular bahçede zoraki askeri eğitim yapıyordu.

Uçan Turizm'in Şoförü

Fırsat buldukça birlikte kahvaltı ediyoruz. Kahvaltı sözcüğü aklınıza çok çeşit getirmesin. Köyden getirdiğimiz çökelek (ekşimik), biraz yağ, alabilmişsek zeytin... Bilenler bilir, gül reçeli vardı eskiden; tenekeyle satılırdı. Beş kiloluk gül reçeli alıyoruz paramız olduğu zaman. Somun ekmeğe katık niyetine... Bizim köylü bir abi var, köyden gelince çarşıya değil Batı Varto'ya geliyor. Soluğu bizde alıyor, ona çay koyuyoruz, yemek sinimize gül reçeli ve somun ekmek koyuyoruz. Abi bir yumuluyor, reçeli yarıladı, yarılayacak...

Evlerin Sessiz Dili

İlkokula yeni başlamıştım ki, ayrılığı, hasretliği abilerimden öğrendim.

1966 Varto depremi bir felaket miydi, hasret miydi, bilemiyorum. Bildiğim, şubat ayında bir de yaz aylarında yollarını dört gözle beklediğim abilerimdi. Abi demek hasretlikti. Onlar gelince sevinçti benim için...

Öyle İçimdesin ki...

Yani öylesine, o kadar bensin ki. Ah nasıl anlatsam. Boşuna bu çabalarım, doğru kelimeleri aramalarım. Ne kitaplar yazıyor ne de sözlüklerde karşılığı var.

Yalnızca hissediyor insan, yaşıyor. Kelimeler eksik, kelimeler yaralı. Kelimeler cılız, kelimeler kifayetsiz.

Taşımıyor, anlatmıyor, tanımlamıyor bu duyguyu. Ben de. Çok başka bir şey. Sevginin ortasında, derin acılar hisseder mi insan? Aydınlık gülümsemelerin içine hüznü yerleştirir mi durup dururken? Gözlerine buğu, diline sitem, yüreğine burukluk çöreklenir kalır mı günlerce?

ANASAYFA

GÜNCEL

Makale

ANILAR

ÖYKÜ

ŞİİR

SÖYLEŞİ

KİTAP TANITIMI

Yazarlar

Bloglar

Arama formu

Anılar

Kendi Programına Hapsolmak

EYLÜL

İlhan Erdost Anısına- 7 Kasım 1980 Cuma

Uçan Turizm'in Şoförü

Evlerin Sessiz Dili

Öyle İçimdesin ki...

Sayfalar

Hapishane Edebiyatı

Konuk Yazarlar

Arama formu

Arama formu

Buradasınız

Anılar

Sayfalar

Hapishane Edebiyatı

Konuk Yazarlar