Elin Gökyüzüne Değer Dayıcım! Karakız
Cemal dayım; ölesiye sevdiğim… Karşısından konuşurken, elimin ayağımın birbirine karıştığı, hata yapmamak için ezilip büzüldüğüm tek insan... Küçükken hayranı olduğum, gözümdeki dev adam...
Çok küçüktük, en fazla beş altı yaşlarında! Akranım olan, rahmetli Hüseyin’le (Cemal dayımın oğlu) oynayarak geziniyor, bir yandan da konuşuyoruz. Hüseyin'e dönüp:
“Şu dağlara çıksak elimiz gökyüzüne değer mi acaba?” diyorum. Hüseyin:
“Yok,” diyor. “Daha çok küçüğüz!”
“Ama” diyorum, “Cemal dayım çıksa dağlara, eli gökyüzüne değer.”