Kapadı, meşin heybesine koydu. Bastonuna dayanarak ufuk çizgisine, yaratıcılığın ruhuna sızan ışığa doğru yürüdü. Tözsüz, tarihsiz, bir düzlemde durdu. Maddesine yabancılaşan büyülü bilinçle göz göze geldi.
“Ölüme, başkalarının ölümüyle mi meydan okuyorsun?”
Munzur vadisi
Hey dost; bu ne hırçın hayat böyle
dinlenmeye mola verecek bir yer olsa
sırtımı sağlam bir kayaya verip
yıldızlardan beşik yapsam
korku duymadan,güven içinde
huzur içinde uykuya dalsam
kuş olsam uçurumdan uçuruma
kanat çırpsam gökyüzünde
gökten bakınca cennet misali
munzur suyu nede güzel süslemiş
değişmez sanılan dağları
milyonlarca kez biçim verip
yeniden yaratmış gibi
şahinim;
yüce dağ başında uçan şahinim
pervane dönerim zulüm üstüne
alları giymişim halaya durmuşum
elimde mendilim halay başıyım
ahu gözlerimde yaş göremezsin
zılgıtlar duyarsın dinlersen beni
şahinin avazı sesimde yankır
kartal penşesinde çalım atarım
filintamı çekmişim mavzer eşine
okumu çekmişim yayım gerili
hıncım taşı delen sihirli mızrak
bilincime deli öfkemi katmışım
Tomurcuk, kayakınası ve dağkeçisi kokusunu soluyarak tırmanışa geçtiler. Yıldızlar büyüdü. Kederli, engin bir gökyüzüyle karşılaştılar. Yalnız kalmış bir keklik yavrusunun çığlığıyla ürperdi koyaklar. Konaklama kararı alındı. Ağır, homurtulu uykuların üzerinden tan alacası yükseldi. Menekşe moruna girdi doğu yakası.
