Barış Erdoğan ağ günlüğü

“Malumdur benim sühânım mahlas istemez” (Ben şiirlerimde mahlas kullanmam, ben sözlerimden bilinirim) dese de gazellerinin makta (mahlas) beytinde, kasidelerinin fahriye bölümlerinde ( tac beyitte) ve şarkılarının son dörtlüklerinde Ahmet yerine “Nedim” mahlasını kullanır.
Tahammül mülkünü yıktın Hülâgû Han mısın kâfir
Aman dünyâyı yaktın âteş-i sûzan mısın kafir
Kız oğlan nâzı nâzın şeh-levend âvâzı âvâzın
Belâsın ben de bilmem kız mısın oğlan mısın kâfir”
....................
Sana kimi cânım kimisi cânânım deyü söyler

Ey şair, içinden çıkamayacağın hayallere dalma!
Denemenin sevdiğim yanı asık suratlı yazıya prim vermemesi. Sözcükleri eğip bük, istifle ne oluyor demezler. Ha, uydur uydur söyle şeklinde de düşünülmesin deneme. Yüzeyinden bakınca da göz korkutmalı. Gölün derinliği ördeğe, deryanınki şaire.
Hani bizim büyük sanatçılarla ilgili bir şey anlatılır ki doğru olduğunu onaylarım.

Bir zamanlar Çin'de bir deri bir kemik kalmış yaşlı adam varmış, her gün evinin yakınından geçen dereden evine su taşırmış; yılmadan, üşenmeden… Ne yazık ki bu yaşlı adamın kovalarından birinde ince bir çatlak varmış; diğer kovası ise kusursuzmuş. Yaşlı adam yine de sorun etmezmiş. Sağlam kova suyun tamamını taşırken çatlak kova ancak yarısını ulaştırırmış kapısına. Tabii ki kusursuz kova çok gururlanıyormuş görevini eksiksiz yaptığı için. Fakat çatlak kova, emeğinin boşa gittiğini düşünerek sahibinden özür dilermiş. “Beni bağışla efendim.

Gel zaman git zaman yol ayrımında nefeslenir. Birkaç avcının geldiğini görür, sorar: Ey avcılar, deniz nerde? Nerden bilsinler avcılar? Bizim avlandığımız yere köprüden sonraki ilk sapaktan gidilir ama denize ulaşır mı bilmeyiz, diye de eklerler. İmdadına bir çiftçi yetişir, -yetiştiğini sanır- ona sorar: Ey çiftçi, deniz nerde? Çiftçi ıkınır sıkınır, cahilliğini hoşgörmesini ister. Kızın gözü dağa tırmanan üçüncü yolda… Ya dağın bir yerlerinde kalıverirse… Çaresiz o üçüncü yolu seçer, dağın zirvesinde bir de ne görsün?

sen beni özlemezsin, çatlarsın
beni sen özlemezsin, çatlarsın
sen özlemezsin beni, çatlarsın
diye diye yol alıyorum, her değişiklikte başka iklimde buluyorum kendimi. Tek dizeye saklandığım zamanlarım çoktur benim, tek sözcüğe indirgeyene dek de yazacağım, iyi de nereye kadar… harflere kadar mı? Neden olmasın, her şey "keyferengi" olduktan sonra.