Ağlamalar, bağırtılar, sevinç naraları bahçeden dışarıya taşmıştı… Halil babasından koptu, anasına doğru olanca tüm hızıyla koştu, anasının ellerine sıkıca sarıldı; kana kana öptü, öptü… birden Halil’den sıyrıldı kurtardı kendini, eve doğru koşup girdi içeriye. Halil şaşkındı.
Hızlanan yağmurun pencere pervazlarının çatlaklarını dövercesine ama hiç duyulmayan inlemeler eşliğinde içeri sızıp avuçlarına damlamaya başladığında, bu her bir damla beyninde bir soruya dönüşüyordu.
Aynı heyecan çağırdı onları tekrar. Koştular, koştular, koştular… Çok zaman geçmemişti ki dumanın içinden öksürük sesleri yükselmeye başladı, bu duman evlerin çatlamış pencere pervazlarını zorlarken. Sonra bir tane daha, bir tane daha… Dumanın yer yer dağıldığı yerlerde beliren çocuğunu gören bir annenin feryadı duyuldu önce ve bu feryat, diğer bütün anneleri sokağa yalınayak dökmeye yetmişti. Her biri çocuğuna doğru koşarak ilerliyor, kimisi adını haykırıyor dağlara, taşlara. Göz gözü görmeyen dumanın arasında bir labirentin içinde kaybolmuş gibi kendi yavrusunu arıyordu.
Bu meydan okuyuş, yürüyen merdivenlerin her an basamaklarını içine çekip de, birbirlerinin üzerinden yuvarlanacak olan korkunç bir kalabalığın ağırlığına dayanarak bir kaydırağa dönüşmemek adına devam ediyordu.
Kapıda eşini uğurluyordu Sevda Hanım. Eşi yurtdışından bir iş almıştı ve bir süre uzaklarda olacaktı. Uzun olacak bir ayrılığın hüznüyle sarıldılar birbirlerine. Evin kapısının usulca kapatılmasının ardından, mutfak penceresinin önünde buluştu gözleri. Bir el sallandı, matemli bir hüzünle. Kasım ayının keskin soğuğu dolmuştu evin koridorlarına, biraz evvelki uzun süren sarılma anından arda kalan. Ellerini kollarında gezdirirken, bedeninde kalan soğuğu taşımıştı oturma odasının sıcak temasına. Duvardaki simetrisini kaybetmiş saat, dokuzu gösteriyordu.
Burada bahsettiğim, bir kitabı beğenip beğenmemek değil hiç kuşkusuz. Çünkü zevklerin tartışılmazlığının farkındayım. Tezimi edebiyat çevrelerince kabul edilen bazı kriterler üzerinden sürdüreceğim.
Piyasaya bir kitap çıkar ve edebiyat çevrelerinin burnunun üzerine düşmüş gözlüklerinin üzerinden süzülen bir bakış atacağı ve titiz bir incelemenin başlayacağı vaktin geldiğini belli eden sol kaşın yerçekimine meydan okurcasına yukarıya kalkacağı an gelmiştir demektir. Bir dakika. Betimlemelerin işi yoktu bu yazıda öyle değil mi? [:)]
