Ipıssız dünyamda
Çölleştim
Bir mutlu tebessüme hasrettim ...
Yaşayıp, yaşadığım
Beli değil
Kan kusup kızılcık şerbeti içtim
Ağıttan başka ezgi bilmiyorum
Heyhat bir yaban çiçeğim bile yok benim
Yalnızlığı ben istemedim
Hüznü de ben seçmedim
Ağı ile yoğruldum
Bir kez bile gülmedim
Hep itildim
Kakıldım
Unutuldum
Bir buruk acı var içimde
Kıyılarda, köşelerde
Yanıyorum
Alevler dökülüyor ardımdan
Her şeye rağmen
Sevgiyi çok özledim
Görmediğim bahar da gelmek bilmiyor
Yalnızlık bana yapıştı kaldı
Derdimin ufkunda
Yine üşüyorum
Sessizlik
Sardı beni
Yüreğim vurgun yedi
Acılarım közlenerek boy verdi
Her an yalnızlığım daha da bitiriyor beni
Gözlerimde yaş sel oldu
Koynumda
Yalnızlık yer aldı
Canhıraş
Bir feryat-figan içimde
Ürkek bir ceylan gibi
Koşsam mı? Dağlara
Şifasız derdime
Çare mi bulsam oralarda
Zavallı yüreğim
Durmaksızın bana dost arıyor
Ya yalnızlık beni bitirecek
Ya beni unutan kavim-kardeş
Ya olmayan o karakaş, karagözleri olan o yar
Ya da bana el uzatmayan dostlar öldürecek beni
Mehmet Çobanoğlu
14.04.2015
İstanbul
Devamını Gör
