aysel

Kelimeler akışı olmayan bir konuşmanın içinde, sürükledikleri çamurla beraber doluyorlar kulaklarından içeri. Bir süre sonra boğuluyor sanki sözcükler, garip bir uğultu kalıyor geride.

Kafasının içinde bir zamanlar serinlik veren esinti, çıkış kapanınca kör bir rüzgâr olup uçuruyor her şeyi. Bütün ayrılık kelimeleri çınlayarak büyütüyorlar seslerini.  Bildiği her şey savruluyor kırk yıllık tecrübe raflarından. Anlamak için kaldırıp, tekrar tekrar bakıyor devrik bütün cümlelere. Daha dün “Her şeyimsin” diyen adamın onu böyle bırakıvermesini açıklayacak bir satır bulamıyor yine de.