Yıldız Karagöz ağ günlüğü

Zaman her şeyin ilacıdır fikri eskiden, çok eskiden her derde ilaç olmuş mudur, olmamış mıdır ayrıca bir muamma olmakla birlikte, şurası bir kesindir ki, her şeyin bu kadar gelişkin olmadığı dönemlerde bazı karanlık olguların zaman sürecinde gelişerek açıklık kazandığı bir gerçektir. Ama, öte yandan geçen bu zamanın her derde ilaç olduğu yine de kesin bir bilgi değildir. Çünkü zaman dizginlenemeyecek kadar akıp giden bir süreç iken, içinde geçen işler, olaylar, düşünceler, duygular da hiç durmadan gelişip, değişiyor.

Aynı zamanda İnternetin görsel iletişimde de bir cazibe haline dönüştüğü yıllar. Kadir dayının Almancı oğluyla annesinin görüntülü görüşmesine yardımcı olurken, titiz bir şekilde aileye uygun bir internet kafesi aradığı yıllar… Ve yine aynı zamanda Ayşe teyzenin de kızının bu kafelerde, hiç görmediği Almancı olan nişanlısı ile Msn’de görüşmesine, ancak üç erkek eşliğinde izin verdiği yıllarda tanıştık. Daha sonraki yıllarda internetin bir lüks gibi belirli evlere girdiği ve ardından süratle lüks olmaktan çıkıp, her evin başköşesine konduğu yıllar geldi. Tıpkı radyo ve televizyon gibi.

“Ay gız biz bu FETO’NUN bir terör örgütü olduğunu nasılda bilemedik.”, “Yav bu FETO nasılda bize kendini yutturmuş!” diyenler sanki her şeyin farkında olan insanlardı da, birden  “Aman şükürler olsun uykudan uyandık” edasına giriyorlar. Onlar bu koyu tartışmalarla gün geçirirken, yeni bir uykuya hazırlamak için FETO muhabbetini bir ninni gibi uzatıp giden dev babalarının farkındalar mı?

Geriye dönüp baktığımda, senin geçtiğin yollardan geçtiğimi gördüm. Ama yüreğimi söküp avuçlarının içine koyma isteğim hiç geçmedi be anne. Sen aramızdan bir yıldız gibi kayıp gideli yıllar oldu.
Keşke şimdi bu kâğıt parçasına dökeceklerimi sana dökebilseydim.
Çocukken, nadiren bizi bir arada uslu uslu oynarken gördüğünde “dayik bi qurbana nok û nîskan“, derken gözlerinden fışkıran sevginin ısısını bugün bile hissediyorum.

Kör dişleriyle beni ufalıyarak, ancak o küçük karın çukuruna atabilirdi.