Gönül kapısını aralar,
Günahlarını çıkarmak için
Kendi içine bakar;
Çıkınındaki kuru ekmek kadar iyi biliyordu!
Tanrıydı en büyük günahkâr…
Şizofren Melek
Bu akşam
Şiire sol yanım ile girmem gerekiyor,
Ki düşünmek; anlatmak ağır suç
Zulüm İnsanlığa kan kusturur sınır ötesinde!
Şiiri kalemime göre dikleştiriyorum!
Mürekkepten çalmayı düşünmedim hiç..
Sokaklar taşıyamaz gerçekleri,
Umut ışığı kısıldıkça, kısıtlandı düşler
Her şair kendi sözleriyle asıldı
Her söz yazarının dudaklarında patlar
Gayrı İnsanlık kendi içinde bile!
Kendine yasaklarla güne başlar…
Aklı başından göçmüş insan
Serseri kurşun misali, nerede durur bilinmez!
Günahlarını çıkarmak için
Kendini kırklayan, emekçi
Gönül kapısını aralar,
Kendi içine bakar
Çıkınındaki kuru ekmek kadar iyi biliyordu!
Tanrıydı en büyük günahkâr…
Şehirlerin!
Giriş çıkış kapıları dualarla tutulmuş
Ayıp ki yorganın altına sığmaz oldu.
Hayat!
Takılıp kaldığın da gülüşlerimize
İşte o an
Ölüm; bir nefes alma biçimidir.
İçimdeki çocuk şizofren bir melek
Her nefes alışımda şiirlerin ufkunu genişletir.
Söz, toplama kampında tutsak
İmgeler, can dilenen bir mülteci
Dilimde yapışıp kalan yurtsuz şiirler
Özlemlerimi kanatıyor yarınlara!.
Düşünmeyeceksin
Üretmeyeceksin
Ya susacak / ya da öleceksin…
Zincirlenmiş gönül kapıları,
Şiirlere giriş yasak!
Barış türküleri Vurulmuş Şehirlerin!
Sancılı ve ağrılı bir zulüm e sebebiyettir.
Hücrelerde ertelenen ölümler
Kabul görmemiş duaları dayatıyorlar halka!
Sınıf kavgasında umudu yitiren üreten,
Yazgı der yenilgiye eğer başını
Yıkar gönül bendini!
Düşünmeyeceksin
Üretmeyeceksin
Ya susacak / ya da öleceksin…
Ve bir sabah henüz gün doğmadan
Hayatla ölüm arasına, gerdiği ipe
Asar, İnsan kendini de.
İnsanlık ölür…
Abdullah Oral
