Aklıma ne geldi biliyor musunuz?
Benim dönemimde (1970'lerin sonu, 80'lerin başı) ilkokul okumuş olanlar bilir; İlkokula başladığımız ilk zamanlarda alfabeden önce bize düz çizgi, yan çizgi gibi çizgiler çizdirirlerdi. Ondan sonra alfabeye ve kelimelere geçerdik. Daha sonra da cümle kurmayı öğrenirdik.
Daha sonra Mecaz-i Mürsel Sanatını, empatiyi, sempatiyi, etik ve diyalektiği...
Yıllardır yazıyorum, çiziyorum, sizlerin yazdıklarınızı, sorularınızı okuyorum.
Gördüğüm tek şey şu oldu;
Biz henüz yan çizgi, düz çizgi aşamasını geçememişiz. Veya bir hayli gerilemişiz. Bu sebepten ne alfabeyi biliyoruz, ne kelimeyi, ne de cümle kurmayı..!
Size öğretmediler bunları. Siz de öğrenmek için çaba göstermediniz. Bataklıktaki sineklerin Donkişot'u haline getirildiniz. Önünüze bir kum tanesi attılar. Siz bu kum tanesi ile oyalarken hayatınızı, okyanusu göremez hale geldiniz.
Biz eskiden arkadaş ortamında bir espri yaparken, çoğu zaman tamamlamaya bile gerek kalmazdı. Çünkü herkes anlardı devamını ve gereken tepkiyi verirdi. Şimdi iki-üç kelimelik bir espri yapmaya kalksak, ardından bu iki-üç kelimelik espriyi açıklamak için, iki-üç sayfa yazmak zorunda kalıyoruz. Karşıdaki anlamıyor. Yada küçücük dağarcığı ile anlamak istediği gibi algılıyor. Uğraş ki buna laf anlatasın. Sonra dönüp kendi kendine diyorsun ki; "Allah belamı verseydi de bu espriyi yapmasaydım."
Durum bu kadar vahim yani.
Ama çoğunuzun, üzerine tabela astıkları apartman dairelerinden aldığınız üniversite diplomalarınız var. En azından Lise...
Şimdi yırtın o diplomalarınızı. Hayata düz çizgi, yan çizgi çizerek başlayın...
