Anılar

 “Ben Mahkemeye gidiyorum,” deyip evden çıktı.
Ben de hemen babamın ardından ablama yardım etmek için evden ayrıldım.
Babam, mahkeme salonunda abim Ali Haydar Türkmen'i vuran polis memuru ve onun arkadaşları ilk defa karşılaşacaktı. Olmamış. Karşı taraf “Can güvenliğimiz yoktur!” diye mahkeme heyetine dilekçe göndermiş, duruşmaya gelmemiş.

 “Ah oğul bilmez misin evladı erken ölen babaların nefesi erken tükenir! Boğazına düğümlenir, yüreğine kilitlenir nefesi. Kör bir mermidir hayat bir sıkımlık canı vardır. Canı, canının içinden giden babaların ömrü acıyla beslenir.”
Kınaların türkülerle yakılıp gidenlerin ağıtlarla gömüldüğü topraklarda Hava Ana, Gülnaz ve Şekernaz adında güzeller güzeli ikiz kız çocuğu getirmişti dünyaya. Ama hastalandı Hava Ana. Şenkaya’nın Kürkçü köyünden Erzurum’a bir umut deyip yetiştirmeye çalıştılar onu. Ama olmadı! Gülnaz ve Şekernaz’ına sarılamadan yolda öldü.

 
Sana yazdım bu yazıyı, ellerim titreyerek, gözlerim dolarak ve ağlayarak. Hiçbir abartma yok sözlerimde, eğer duyuyor, işitiyorsan gittiğin yerlerde. Yalnızca sevgimi değil, sensizliğe alışamadığımı da bilmeni isterim. Alışamadım ya, alışmak da istemiyorum!.. Zor geliyor ölüm, zor geliyor sensizlik!.. Tüm dünya “anneler gününü” kutlayacakken senin gününü kutlayamamak, ellerini öpememek, hep birlikte gülüp eğlenememek zor geliyor bana be anne.