Anılar

Mozart’ınki bir Osmanlı paşasının sarayında tutsak alınan iki Avrupalı Hristiyan güzel kadının ‘barbarlığın İmparatorluğu’ndan kaçışı hikayesi...

Benimkisi ise 18 yüzyılda değil 21 yüzyılda Avrupa medeniyetinin kalbinde ve sıradan bir paşanın değil, yüzyıllarca krallara, bir yüzyıldan fazla bir süreden beri de cumhurbaşkanlarına ev sahipliği yapmış bir saraydan kaçırılmıştım hem de.

O iki genç Hristiyan kız bir paşanın sarayından kaçmak istemiş, ben ise kaçırılmıştım.

Fransa Dışişleri Bakanlığı’na özel bir mektup gönderdim. Mektupta bana vermiş oldukları araştırma-ihtisas bursu ile sunmuş oldukları imkanlar için teşekkürlerimi sunmuştum. Ayrıca Fransız devletinin barınma ve bilimsel çalışmalarım için vermiş olduğu imkanların oldukça önemli olduğunu, fakat ülkemin bir bölümünün yani Doğu Kürdistan’ın içinde bulunduğu şartlardan dolayı vicdanen artık Paris’te kalamayacağımı ve bilimsel çalışmalarıma devam edemeyeceğimi belirttim. Humeyni İslam Rejimine karşı verilen mücadele ve çatışmalardan dolayı Kürt köy ve şehirleri her gün bombalanıyordu.

Sonunda yol arkadaşım, oda arkadaşım ve kadim dostum Pavel Martasek’e “İsmini neden ÇAPXANE ARARAT, Ağrı koymuyoruz?” diye sordum. Sormamla "Mükemmel!" diye haykırdı ve ardından beni tüm gücüyle kucakladı. Benzeri anlarda biz birbirimize hep böyle sımsıkı ve kardeşçe sarılırdık. Sanki Nemrut Dağı’nın doruğunda, Kürdistan’daydık. Tıpkı Nemrut’un doruğunda olduğumuz o anki varlığımızı saran sonsuz mutlulukla, keyiften birbirimizin "kemiklerini kırarcasına" sarılmıştık.