Geri çekile çekile Türkiye’nin İran’la olan sınırına yaklaşmıştı. O yüksek dağlık bölgede dağları hançer gibi yaran bir ırmağın etrafında sığınak bulmuştu. Irmağın kenarında ender bulunan bir futbol sahası kadar geniş ağaçlarla kaplı bir alandı yeni sığınağımız. Düzlüğün bittiği yerde iki taraftan da yani ırmağın hem bu hem diğer yanında uçurum başlıyordu.
Bizler televizyon çocuğu değildik.
Hazinemiz, ninelerin, dedelerin anlattıkları anonim masallar ve yaşanmış öykülere karışan, çoğu hayal gücü olan, içinde ölülerin, cinlerin, perilerin, şeytanların geçtiği *mesellerdi.
Bazıları hiç de çocuklara uygun değillerdi. Aynı odada tek bir sobanın başında oturulan evlerde, büyüklerin anlattıklarını biz küçükler kulak kabartırdık da gece olunca hepsi rüyalarımıza üşüşürlerdi.
Sana gitme kal demez kimse, benden başka. Kimse ağlamaz soğuk bir kış akşamında senin ardından. Sen gidersen yoldaşım, içimde bir fidan solar, yapraklarını döker sarı sarı. Suyu çekilir damarlarından, kurur denize karşı. Hüzünle kıyıya vurur dalgalar, çıkıp Kababurun’dan, Çeşme’den dolanıp Ürkmez’e doğru. Sen gittiğinde mesela, ben ölürüm. Gözlerim gülmez artık, kalbim sancır ağrıdan. Hayat anlamsızlaşır, kadehler dert olur akşam vakitleri. Sen gittiğinde mesela başıma derin derin ağrılar girer, beynimin sağ arka yerindeki sancılar dayanılmaz olur.
Orhan Veli'nin hayli ilginç yaşamı içinde şimdiye taşınan manzaralar hem güldürüyor, hem de hüzünlendiriyor. Yani sadece şiirlerde geçen bir garip Orhan Veli miydi? Elbette değildi. Her şeyden önce insani yönleri de ortaya çıkmıştır. Sait Faik ile olan sıkı fıkılığındaki hikaye de onu ortaya serer.
Refik Durubaş 2014 yılındaki köşe yazısında, Cevat Çapan'ın aktarımıyla Yaşar Kemal, Sait Faik ve Orhan Veli'nin anısını şöyle anlatır:
Cevat Çapan, Sabahattin Eyuboğlu’nun Ankara’daki evinde yaşanan bir olayı anlatıyor:
“DİLEK VERELİM” ya da “OHAL GÜNLÜĞÜ” *
Sıcak,bunaltıcı yaz akşamlarının Elbette Kİ değişmez serinleticisi Buzlu rakıdır…
Ve taktir edersiniz ki rakı bir kültürdür…
Ama insan nefsi bir süre sonra daha değişik tadlar arıyor.
Şarap gibi…
Şarabın da bir kültürü vardır ve bunu bilenler belli başlı markalara da aşinadırlar.
Konunun uzmanlarından söz etmiyorum !...
O başka bir şey !...
Damağına yakışanlar benim sözünü ettiklerim.
Bir elinde üzüm salkımı diğer elinde kadeh olan Zeus’a benzerler çakır keyif olduklarında.
***
Sadece bir yazar olarak değil, “düşünür” hem de “iyi bir düşünür”, iyi bir “aydın” ve “örgütçü” olarak tanıdığım Aziz Nesin’i saygıyla anıyorum.
BİR BAŞKA Aziz Nesin
Size Aziz Nesin’in nerede doğduğunu, hangi okullarda okuyup ordudan nasıl atıldığını, yazarlık hayatını, yapıtlarını anlatmayacağım. Onun hakkında Google’da yeterince bilgi var zaten.
Size, benim tanıdığım Aziz Nesin’i anlatacağım.
Evi izleyen korumaların akşam değiştiği anı fırsata çevirip girecektim. Evin dışında polisin özel birimlerinin kullandığı Tatra 613 model arabalar hâlâ devriye geziyordu ama ben “öldürülme pahasına” evi çevreleyen 1 metre yükseklikteki çiti atlayarak eve girmeyi başardım…
Kapıya vurmak zorunda bile kalmadım. Bay Hájek benim geleceğim zamanı biliyordu ve muhtemelen pencereden tutuklanacağım endişesiyle dışarı bakıyordu, bu yüzden ben daha kapıyı çalmadan o açtı.
Zaman zaman elektronik ile ilgili anılarımı paylaşıyorum.
Doğrusu umduğumun ötesinde ilgi görüyor…
Bu sebeple teşekkürlerimi sunuyorum.
***
6 Eylül Pasajı’nın okul tarafından girişinin tam karşısına düşüyordu dükkânı…
Öyle aydınlık bir dükkân değildi.
Uzunlamasına ortadan ikiye ayrılmış, arkada kalan kısmı atölye bölümüydü.
Dükkânın ön yüzünü neredeyse vitrin kapsıyordu.
Küçük bir kapıdan giriliyordu.
***
“Suratsız” denildiği kadar vardı…
