Mavi bakışlı, boğazın incisi tarihi şehir İstanbul
Sanırsam, kurulduğundan beri
Böyle bir gün görmedi
Gökten kar yağıyor
Lapa-lapa
Yel esiyor dört bir yandan
Beyoğlu’nda rahatsız edici
Uğultular dinmiyor, hiç dinmiyor
Yine kasketim yok, başım çıplak
Yağan karlar üşüşüyor saçlarıma, içim çok soğudu
İstiklal çok üşüyor, sokaklar titriyor, gün de bulanık
Yozlaşmış şu tutkular, çılgın davranışlar hep aynı
Günleri acıyla geçen şu eskiyen yıl
Yeni yılı hep bağrında taşıyor
O güzelin umut dolu gözleri
Süzüldü hüzünlü gözlerime
Ateşi, alevi kıskandıran
Gülümsemeleri de içinde
Nehirler mi çağlıyor
Yoksam kuraklaşmış çöl gibi
Serap mı yaşıyorum? İstanbul’un orta yerinde
Beyoğlu’nun sembolü olan tramvay geçerken yanımda
Tramvay bir kez daha geçerken koca caddenin içinde
Ey güzel! Ben halen gün içinde
Halen yüreğimde
İstanbul’u yaşıyorum sende
Ben kendi umutlarıma koşarken
Mangal gibi, benim içimi kaynatan
Mucizevî arzularımla bir bilinmeyene
Azgınlaşan, önüne her şey katan, sel gibi
Kar yağarken sere-serpe, İstanbul gidişine ağlıyor sanki
Sakın! Dün gibi, bugün de akşamüstü çekip gitmeyesin
Dilerim gün, dün gibi bugün de sancılı olmasın bize
İstanbul bir kez daha ağlamasın güne
Her şeye rağmen sen kal bende
İsterim bakışların gonca versin
Duldada bana gülümseyerek
Her yudum çay içişimde
Denize dökülen gür bir ırmak misali, sen ak içime
Bana bu günü anımsatacak; küçük bir hediye almadan gitme
Mehmet Çobanoğlu
09.01.2017
İstanbul
