Sokaktan birkaç erkek arka arkaya yokuş aşağı iniyorlardı. İsmail kimseler duymasın diye sesini kısarak:
“Ses nereden geldi?” dedi.
Olduğu yerde heykel figürü sergilercesine, bir daha ses gelir diye dinlemeye başladı.
Ne gecesi ne gündüzü belli olmayan girdapta, günler geçtikçe rutin hale geliyordu kadının bağırması. İsmail elindeki çöp poşetini çöp konteynerine attığı sırada, Kadın sesi, küfre dönmüştü.
ondan sonra artık her şey karşı’dır.”[2]
Sürdürülemez kapitalist vahşetin üretimi ve üreteni değersizleştirdiği hiçleş(tiril)me kesitinden geçiyoruz.
İnsan(lık) için birçok şey kapkara geleceksizlikte ifadesini bulurken; insan(lık)ı insanlaştıran/ yapan değerler aşınıyor.
Kapitalizmin koşullandırdığı çıkara temelli ilişkiler, insan(lık)ın içini boşaltırken; devasa bir yabancılaşma/ yozlaşmayla yüz yüzeyiz.
B- Katılım Koşulları
toplayıp bütün cesaretimi
bir sabah çıkıp gelmiştim kapına
ve sen dön dedin ya geriye
işte o gün kendimi
şehrin caddelerinde buldum
önce dolaştım uzun uzun
sonra gidip Kordonda durdum
bir sigara yaktım
derinden bu şehri denizi ve martıları
icime doldurdum
bıcak sırtıydı zaten
zavallı yüregim
sen bahanem oldun
ben de kendimi vurdum
Bu havaları sevmek için bir neden arıyorum kahretsin ki yok.
Aklıma sokak çocukları geliyor, bir de o köprü altında yaşayan yaşlı kadın. Nasıl dayanır ki bu soğuklara, özellikle geceleri.
Bir gerekçe bularak oturmuştum yanına. “Dizimi köşeye vurdum" dedim.
Çöpten bulduğu elmayı, yıllardır yıkamadığı her halinden belli elbisesine siliyordu uzun uzun.
Kimseyle konuşmayan bu yaşlı kadın birden döndü "Ağrıyor mu?" diye sordu.
Bu diyalog çok hoşuma gitmişti. "Evet, çok ağrıyor" dedim.
