kucaklayıp
getirsem sana
biliyorum yine de
sığmayacak
mavi gözlerine...
Yalnızlığımı kurşuna dizip
yok etsem de
karşı koyamam
simsiyah gecelere
İstiyorum aslında
acılarımı bulutlara
yüklemek
Ve onlara
taşıttırmak
çilesini yaşamın...
Ve kısacası
gülüm
gül çiçeğim
Kejem,
bir hançerin
yüreğimi dağlaması gibi
bir şey
senden
ayrı
yaşamak...
Şiirlerinde hayatı, umudu, sevgiyi ve mücadeleyi anlatıyor şair. O, insanları, çocukları, şiiri ve hayatı çok seviyor. Onun şiirsel dünyası emekten, eşitlikten, insan ve yurt sevgisinden oluşmakta.
“Her yaş kendisine özgü güzelliklere sahiptir,” diye düşünsem de kendimi ikna edemedim. Yaşlılığa doğru koşar adımlarla yürüyordum. Daha doğrusu öyle hissediyordum kendimi. Ölümden korkmuyordum, ama yaşlılık beni dehşete düşürüyordu. Yapayalnız mı kalacaktım? Çocuklarım, ihtiyar yurduna beni gönderip orada unutabilirlerdi pekâlâ. Her gün onlarca örneğini duyuyor ve televizyonda izliyordum. Çocuklar, hiç acımadan anne ve babalarını sokağa bile atabiliyorlardı. İhtiyarlamamak için yaşımı dondurmak istiyordum. Hâlbuki küçükken, yılların çabucak geçmesini ne kadar da çok istemiştim.
Biliyorum yüreğinin nasıl kuruduğunu
Git desem dönüşün izi kalır
