Hayalimde okumak, öğrenmek, kabuğumdan çıkmak, dünyayı görmek, tanımak, farklılıkları yaşamak var. Kimsenin görmediğini görmek, duymadığını duymak, bilmediğini bilmek isteyen bir yapı içerisindeyim.
Kabuklarımdan çıkmak, tabuları silmek isteyen birisiyim.
her gece sırf senin için çıkıp gökyüzüne
içimdeki tüm yıldızları serpiştiririm
karanlık geceni biraz olsun aydınlatsın diye
arada bir kırparım makasımla ay dedeyi
hilal kaşların aklıma geldiğinde.
Her sabah hiç bıkmadan erkenden kalkıp
boyarım güneşi en parlak sarılarla
güne daha mutlu başlayasın diye.
En güzel yeşili seçerim baharda ağaçlara
en özgür maviyi çıkarıp boya sandığımdan
biraz gökyüzüne, biraz denize, ırmağa
şöyle yumuşak bir hamleyle boyayıveririm.
Capcanlı renkleri seçerim çiçekler için
Böylesine birbirine zıt kavramlar nasıl olup da bir araya gelebilmektedir?
Kurban yeryüzündeki birbirinden en farklı toplumlarda bile görülen en evrensel olgulardan biridir. Bu bile Toplumsal varoluş ile Kurban arasında bir ilişki olduğunu sezdirir. Toplum’un olduğu her yerde Kurban, Kurban’ın olduğu her yerde Toplum vardır.
Bu kurban bayramı vesilesiyle Kurban ve Bayram’ın bu diyalektiğini ele alıp incelemeyi deneyelim.
*
Homo Sapiens , yani bizler, ateşin çocuğuyuzdur.
Bu süreci beşe ayırabiliriz; Planlama, yazım, düzelti, kitaplaştırma, son olarak tanıtım süreci.
Bu aşamalara geçmeden önce bir not düşeyim; burada verdiğim bilgiler kurgu dışı metinler için geçerli. Edebi metinler için bunların bir kısmı geçerli olmakla birlikte, bir kısmı tamamen farklı bir işleyişe sahip.
1 PLANLAYIN
Kahveci, kalabalığın arasından elleri kelepçeli polis otosuna doğru giderken, akrabamız rahmetli İsmail abi söktüğü kaldırım taşını bağırarak kahveciye fırlattı. Başına yana eğmezse kafasını parçalayacak iri taş gitti kahvenin su oluğuna çarptı ve ezdi. Her sabah gazoz dağıtmak için dolaştığım çarşı içinde, çocuk kafamda hiç unutamadığım görüntülerden biridir, ezilmiş su oluğu.
İçimde sönmek bilmeyen bir ateş…
Sesin kulaklarımda çınlıyor,
Yüreğim acıyor, sen gittin gideli.
Türkülerle avundum, en sevdiğim söz ''yollarına kar mı yağdı gelmedin?'' oldu.
Bu ne yaman bir yoldu giden gelmiyor.
Her giden ateşlere atıyor yüreğimi.
Zamanı boş vermiş ölümün kıyısındaymışım gibi…
Bekliyorsun gideni hep gurbet takviminde. Nasıl bir takvim 365 gün 6 saati tamamlıyorsa, sevdiklerini, gidenlerini vermeden, yapraklar bile homurdanıp duruyor, kaç yaprak doldurdum senin için hâlâ'' dönmediler mi?'' diye soruyor.
