Göz göz odalarda hapsindeyim
Sorgular sürgün yedi ömrüm
Bulut bulut dağlardayım
Söyle bana anlatamadıklarını
Bu gece boran yiyecek doğacak gün
Anlat bana
Kaldığın kör kuyuları
Yârin saçları kadar siyah
Saçları kadar ateş dolu yılarını
Anlat bana
Sayalım birden ona
Sayalım ondan yirmiye
Sayalım e bebek e
Sayalım bir müebbedin içine
Dolan yılları
Gözlerde umutlar çakmak çakmak
Gece karanlık yıllar uzun
İçimize dolacaktı o yârin
Yâr kokusu şimdi
Canım mı acıyor
Yaşayabilir miyim enkazın altında
Yağmur deliyor gözlerimin önündeki perdeyi
Ve yaşamımın arkasına saklandığı ikiyüzlülüğü
Boşluk çıkıyor ortaya
Yeryüzünde suyun oyduğu
Ve doldurduğu boşluk
Hayat veren
Ve ölümü getiren suyun
İnsansızlıksa bir boşluk
Korkup perdeyi yeniden çekecek miyim
Bırakacak mıyım boşluk beni yutsun
Yaşadığım süre kendimce mi
Dolduracağım onu düşüncelerim
Ve imgelerimle
Sürgit acının içine düştüğüm o anın verdiği hüzün
Tespih tanesi kadar büyük
Merdivenlerden düşüp dağılıyor hafızam önüme. Lekeli fotoğraflarda görüyorum gençliğimi, yırtıyorum hiç durmadan. Anıların kara elleri boğuyor zihnimi. Fotoğraflardaki zamansız, kaskatı suratlar alay ediyor benimle. Çığlıklarım susturamıyor onların kahkahalarını. Zamanın esir almasını diliyorum beni, parçalanmak istiyorum binbir parçaya. Güç yok bacaklarımda, kaçamam peşimdeki gölgesiz adımlardan. Gömülmeliyim evin ortasına, kefenim olmalı bu ev.
Dün (21 Şubat) UNESCO tarafından 1999’da Dünya Anadil Günü olarak kabul edilmiş.
UNESCO’nun bu günü 90’ların sonunda kabul etmesi, çok dilliliği ve kültürlülüğü korumak ve teşvikle ilgili ve aslında günümüzün dile dayanan ulusal devletlerini yaşatmak için, onları esnetmenin, yani post modernizmin, uluslararası yani uluslara dayanan bir kurumun bir kararına yansımasından başka bir şey değildir.
Fevkalâde memnunum dünyaya geldiğime,
toprağını, aydınlığını, kavgasını ve ekmeğini seviyorum.
Kutrunun ölçüsünü santimine kadar bilmeme rağmen
Ben
senden önce ölmek isterim.
Gidenin arkasından gelen
