Sırtında pabuçsuz, çorapsız
Saçı alabros çocuğuyla
Yıkılan, yakılan...
Bombalanan
Kendi köyünden kovulan
Gözleri katran karası gelinin
Zülüfleri, saçları
Densizce, soysuzca askerlerce yolunmuş
Yaşadıkları, unutulmayacak hiçbir zaman
Parçalanmış ayakkabılar içinde
Üşüyen kınalı ayakları morarmış
Etleri de yırtıklarda dışarı taşmış
Boynunda ki poşusu de kan içinde
Canhıraş koşan
Gözyaşları sel gibi taşan
Bir gelin gidiyordu, zirvenin tam doruğunda
Almış olduğu
Dipçik darbeleriyle
Her iki yanağında
Kızıl izler yerleşmiş
Gamzeleri de kan dolu
Aklı ise köyünde, evinde- barkında kalan
Yüreğinden dökülen
Kürtçe bir ağıt yükseliyordu dilinden
Sürüklenerek, götürülen kocasına ağlıyordu hep
Ne dünya
Ne ay ne güneş
Ne de yıldızlar
Olanların farkında
Fermanla gelen kıyamettir
Bu topraklarda
Van’da
Ağrı’da
Siirt’te
Şırnak’ta
Ağlayan anneler, dul gelinler, yetim çocuklar var
Kucağında bebeği
Yüreğinde eksilmeyen dileği
Özlediği gökyüzü maviliğidir
Tek bir sorulana yanıt verdi, Zaloğlu Rüstem edasıyla
İnatla bekleyecekmiş, özgürlük dolu gelecek güzel günleri
Mehmet Çobanoğlu
12.11.2013/İst
