Usumdan sağıldı ur, ulak serinden olalı beri
Urganı boynunda dolanıp durur körpe bedeni.
Gittiler kadim zamanı ardına alıp serüvenciler
Geride tütsülü sevişmeler bırakarak.
Ur zamanındaydı insanlık, uğraklar kan revan içinde.
Bedenimin doğusunda körpe körpe çocuklar
Gülüşleriyle toprağa gömülürken grileşti yeryüzü ansızın.
Bak işte yine başladı seğirmeye parmak uçlarım
Ulak düştü yollara, usumdan bir su tülü gibi akarak
İndi coğrafyasına benliğimin.
Bronz heykellerin görkemi kalmamıştı, parçalandı düşler ve Düşünceler bütün çıplaklığıyla gözler önünde.
Nedendir bilinmez lahzalar ölü doğuyordu
O lahzalar ki uruydu gerçeğin.
Ölü suretlere düşen ay ışığı gibi belli belirsiz can çekişerek
Anımsayışlarda yitiyordu son umut zerresi de.
Ur ve ulak, zıtların kardeşliğini parçalayarak süngülü acılar taşıdılar omuz başlarında.
Ulak ölmüş cesetlerin çetelesi ve soğukluğuyla yollar aştı
Önceleri rüzgâra yasladı sırtını
–Fi tarihinden beri mültecisiydi çorak bozkırların.
Usumdan sağıldı ur
Ulak serinden olalı beri urganı boynunda dolanıp duruyordu körpe bedeni.
Diz çöktü bir nehrin yanağında, ay ufkundan doğmuştu bir kadın sureti olup başucuna.
Çıkınında bir damla gözyaşıydı sakladığı
Akıttı onu nehrin yorgun bedenine.
Çağlayanları emziren göğsünde diledi uykuya dalmayı
İçten ve derinden…
Er'di, günden önce geceden inceydi...
Bıraktı bedenini suyun yunağına
Ur yayılmıştı bir kere toprağına taşına.
Oysa kınından çıkmamış gülüşü can suyuydu urlaşmış mekânlara
Us'unun derinliklerine çekildi çünkü düşünmeliydi.
Ve düşündü…
Neydi dünyanın eğrisinde suretimize dadanan bu baykuş zulmü
Giyotin sertliğindeki acılar eşliğinde ağır aksak yüzleşti gerçekliğiyle.
Sonra anason kokulu bardaktan bir yudum içti bir yudum daha...
Ve soluğunun sıcaklığına döndü yüzünü
İlerde esmer tenli çocukluğu oynaşıyordu ergenliğiyle
Ulaksa yolcuydu sonsuzluk ve bir güne.
23 Şubat 2014
