Ağlamalar, bağırtılar, sevinç naraları bahçeden dışarıya taşmıştı… Halil babasından koptu, anasına doğru olanca tüm hızıyla koştu, anasının ellerine sıkıca sarıldı; kana kana öptü, öptü… birden Halil’den sıyrıldı kurtardı kendini, eve doğru koşup girdi içeriye. Halil şaşkındı.
bu yüreğin
seni sevdiğini hissettiğin anda soluklanmalısın
sevdamızı yüreğinde dinlendirmelisin
geçmişimize gömdüğümüz anılar
sahipsizliğini haykırmadan
sana
bana
tutkumuzu canlandıracak bir an düşlemelisin
yan yana geldiğimizde gözlerime bak
bırak önce duygularımız cilveleşsin
gözlerin
gamzeli yanaklarımdan senin için süzülen
göz yaşlarımdan nemlenmeli
göz yaşlarımızı silmelisin
nefesin
yokluğunda üşüyen yüreğimi ısıtırcasına
sımsıcak olmalı
Bir gün
hareket edeceğim
bir gemiyle...
-bilinmeyene değil sana...
sen
duymayacaksın bile
kimbilir kaçıncı düşlerde
kaçıncı uykularda olacaksın?
Güvertede dalmalı gözlerim
moruna denizin
Oracıkta SEN
yarışmalı gemiyle bir yunus
Gözlerinde SEN
getirmeli senden bir habercik
bir martı kanadı
çarpmalı yüzüme bir dalga
-ıslatmalı yüzümü
tuzlu çavlan gözyaşların...
karanlık çöker omuzlarıma
yalnızlaşırım
bir yanım can çekişir
seni düşünmeye kalksam
bir yanımda
yeni bir yaşam filizlenir
karanfil kokar yüreğim…
gözlerin gelir usuma
dağıtır karanlığın perdesini
def eder benden
tüm dünya üzüntülerini
sesin gelir çok uzaklardan
alır götürür beni benden
ben sen olurum
rüzgâr olurum
yel olurum
yeni yüreklere sevdalar açarım
yağmur yüklü bulut olurum
yine de boşaltamam
içerimin yüklerini
saçların gelir usuma
ey zaman
ilaç değilsin
bir sene geçti ömrümden
bir senedir geçtin ömrümden
dağ gibi,bir ömür gibi
koca bir çınar gibi
gölgesinde teselli arardım
daha ne kadar ararım
bilemem
yıkılmaz sanırdım
kaya gibi,dağ gibi
sırtımı dayardım
ömrüme bakardım eteğinden
ırmak gibi yatağımı oyardı
derin bir nehir gibi
ömrüme akardı,yüreğimi yıkardı
tutuşmuş yüreğime su serperdi
dayanır sandım,inandım
Telefonla tanıştığım Necmettin Yalçınkaya‘nın kitapları elime ulaştığında uzunca bir süre okumadım. Kendimce daha ciddi kitaplarla meşguldüm. Masamda beklettiğim, bir türlü başlayamadığım minnacık bu iki kitabın (Anamdan İnciler ve Mendil Sen Kokuyordu) önemini, eşim kahkahalar eşliğinde okuyunca anladım. O eşim ki, İsviçre‘ye geldiğinden beri, birkaç kitabın dışında eline bir kitap almamış, alınca da ''off sıkıcı‘‘ deyip bırakanlardandı. Bir merak sardı beni, nesi var ki bu kitapların, vakum gibi çekerler eşimi? Okur okumaz da anladım zaten.
sen en parlak yıldızımdın
binlerce yıllık uzaklıktan sana bakardım
denizlerin masmavi,ırmakların duruydu
yıkanmaya arınmaya geldim!
sen yoksun.
gözlerimi kamaştıran yıldızım
ta uzaklardan hayran olduğum
saman yolunda hayalini kurduğum
binlerce meteorla çarpıştım,
yara bere içinde geldim
sen yoksun.
karları delip açan çiçeklerini gördüm
fırtınalara direnen dağ ardıçlarını
kayaları oyan hırçın ırmaklarını
vadiler yaratan coşkun derelerini gördüm.
biryanın çiçek açmış bahar
Necmettin Yalçınkaya, kurgusal devrimci öyküler yazıyor gibi gelebilir pek çoğunuza, ama o içinden geçtiği hayatın hikâyesini yazıyor. Bazen bir darağacı görülür, bazen bir balıkçı kız, bir de bakarsınız Çingene çadırları içinde dolanıyorsunuzdur. 78 Kuşağı devrimcilerinin en güzel yanıdır bu; bir yanları halk, bir yanları isyandır onların. Yalçınkaya, kendince kuşağının hayatına notlar düşüyor. -Haydar Karataş, Edebiyatçı, Yazar-
Ben
senden önce ölmek isterim.
Gidenin arkasından gelen
