aşktan söz edecekseniz yalnızlıkla.
Ölümle yüzleşmek, ölü seyrederek olmaz. Kendi ömrüyle yüzleşmenin hasıdır ölümle yüzleşmek.
Sırtına dönmüş mavzerin kalkan horoz sesini duyup gittiğin yoldan dönmemektir.
Çok film izler hayatını geliştirmeye heveslenenler; filmde yanan bir evde ilk kurtarılacak kedi mi yoksa bir Rembrant tablosu mudur sorusuna verdiğiniz kedi yanıtı sizi insan yapar.
Acının ve ölümün kucağındaki İstanbul ona sığınmış aşk çocuklarıyla beraber yitirdiği erdemini geri ister. Bu aşk çocukları sürekli ezber bozarlar. Sevdikleri için o kim? demezler de, o ben, derler, üstüne basa basa.
Biliyoruz ki Mevlâna belki de İslam dininde dans eden ilk erkek.
Mevlevî'nin dönüşü, Bolero'nun ezgisi gibi; tekrarı olmayan tekrar.
Biliyorum yüreğinin nasıl kuruduğunu
Git desem dönüşün izi kalır
İktidar hırsınız bir koltuğa çakılsa da
ölüme ve ölümünedir nicedir vuslat, ben bağışlasam seni kuşlar unutmaz
Bu nedenle, okuduğumuz şiiri anlamak değil, anlamlandırmaktan söz ediyorsak, imge şiirden ayrılamaz.
Kaldı ki iç ses imgeyle ortaya çıkar ve tanınır. Bu nedenle bir Nazım ya da Turgut şiirinden söz edebiliriz.
Şiirde tek imge nedir? Şiirde hangi anlamda "tek" imge vardır?İmge çağrışımların olanağıdır evet. Bildiğimiz gibi her zaman sıfat tamlamasıyla da yapılmaz.
Öyle sözcükleri yanyana getirirsiniz ki imge çıkar ortaya. İmge simgesel anlatımın basamağı değildir her zaman.
