Gülefer Cambaz Savran ağ günlüğü

“Yaşın kaç senin?” diyordu kadınlardan biri.

“Zorla mı verdiler seni?” diyordu bir diğeri.

O susuyordu. Yanında ablası olduğunu söyleyen zayıf, yüzü sivilceli kız kendini cevap vermek zorundaymış gibi hissediyor, onun yerine her soruya bir karşılık veriyordu.

“Babam sordu, o da kabul etti zorla verilmedi” diyordu, “biz de böyle güzel kızları pek tutmuyorlar. Hemen başını bağlıyorlar. Ben de on yedisinde evlendim. Ne var ki bunda?” Evli olmanın verdiği gururla kendini güzelden sayıyordu.

Oturduğu yerden hınçla kalkıp annesinin üzerine saldırmıştı. Kadının çığlık seslerini dışardan duyan eniştem koşarak geldi, annesi onun elinden kurtarıp onu zorla şimdi bulunduğu odaya kilitledi. O günden sonra da oradan pek fazla çıkarılmamıştı. Nasıl da yumrukluyor kapıyı kıracak sanıyorum ve yüreğim ağzımda çok korkuyorum.  Halam içtiği haplardan genellikle günü uyuyarak geçirdiğini ama bazen inatlaşıp içmese böyle hırçınlaştığını kendine ve etrafa zarar verdiğini söylüyor bu yüzden yattığı odada bir yer yatağı, bir yorgan ve yastıktan başka bir şey bulundurulmuyor.

Bazen hemen binip gidiyor, bazen de araç sahibine ağza alınmayacak küfürler ediyor, araç sahibi de oradan hızla uzaklaşıyordu. Köşeden göründü işte! Cılız ve yamuk bacakları mini eteğinin altından çok komik görünüyordu. Kasım ayı olmasına rağmen sabah yağan yağmurdan yerler ıslanmış, çıkan rüzgâr insanı üşütüyordu, o da üşümüş olmalıydı. Kısa deri montunu çekiştiriyordu çünkü. Bir kaç arabaya el ettiyse de hiçbiri durmadı. Yılın bu mevsiminde, bu saatlerde burada insanlar çok fazla dışarı çıkmazlardı. Üstelik böyle yağmurlu havada bu daha da zordu.

Bütün çocukluğum ve gençliğim kavgalarımızla geçmişti. Bitmeyen öfkesi vardı; her şeye bağırır, kırar dökerdi. En çok anlayamadığım da ufacık bir olay karşısında o dev gibi adam bir çocuk gibi ağlardı. Oturup karşılıklı hiç konuşamazdık. Birazdan konuşmalarımız kavgaya döner, ben onun beni anlamadığından dert yanardım, o benim asiliğime kızardı. Yedi kardeştik, yoksul, perişan gençliğini İzmir limanlarında hamallıkla bitirmişti. Okuması ve yazması olmadığı için başka bir şey becerememişti doğrusu bu ya.

toplayıp bütün cesaretimi
bir sabah çıkıp gelmiştim kapına
ve sen dön dedin ya geriye
işte o gün kendimi
şehrin caddelerinde buldum
önce dolaştım uzun uzun
sonra gidip Kordonda durdum
bir sigara yaktım
derinden bu şehri denizi ve martıları
icime doldurdum
bıcak sırtıydı zaten
zavallı yüregim
sen bahanem oldun
ben de kendimi vurdum