küçük işlere tutunan ve daha büyük olanların
peşinde koşan küçük insanlarla dolup taşabilir.”[1]
Bir kez daha seçimin eşiğindeyiz. Ve bir kez daha hem muhalefette hem de sosyal medyada bir öfori… “Bu kez oldu! Bu kez düştü düşüyor! AKP (ve reisi) bu kez gidici…”
Bu iyimserliğin hayatta karşılık bulmasını en çok isteyenlerdenim, emin olun.
anlamayan düşünceler,
sadece onlar gerçektir.”[2]
Söze şunu vurgulamakla başlamalı: Liberal ahlâk kuramının varsaydığı, tüm zamanlar ve tüm insanlar için geçerli, tekil, bütüncül bir “etik” tasavvuru, bir yanılsamadan ibarettir.
Bu önermeye ilişkin uzun uzadıya tartışmalara girişmek -hele ki siz felsefeciler karşısında- antropoloji çıkışlı biri olarak benim haddim değil. Ama yine de sözlerimi açımlamak durumundayım.
İsa’nın yeri tımarhanedir, tarih değil.”[1]
kurtuluş derecesi,
özgürlüğün en temel göstergesidir.”[2]
“Marksizm ve Feminizmin Mutsuz Evliliği”; Heidi Hartmann’ın 1979’da yayınladığı makalesinin başlığı buydu. Bu makalenin yayınlanmasından bu yana, Marksizm’e yönelik feminist eleştiri, aşağı yukarı aynı argümanları öne sürmektedir. Şöyle özetlenebilecek argümanlar:
Günümüz Türkiyesi’nde siyasal durumdan söz ederken “faşizm” kavramına müracaat etmek, muhalif çevrelerde giderek yaygınlaşan bir eğilim hâlini aldı.
I.1) TRUMP’IN TETİKLEDİKLERİ
II) KUDÜS’ÜN TARİHİ
II.1) OSMANLILAR DÖNEMİ
II.2) OSMANLILAR SONRASI
III) KUDÜS’ÜN ÖNEMİ
III.1) POLİTİK ANLAMI
III.2) KUDÜS KİMİNDİR? (ŞÖVENİZMİ!)
IV) TAVIR(LAR)
IV.1) SİYONİST POLİTİKA
IV.2) OSLO’NUN “SONU” VE FİLİSTİN CEPHESİ
IV.3) MÜSLÜMAN “DÜNYA”
Ben görür müyüm bilmem, ama kuracaklar mutlaka
Coşkuyla çakacaklar her çiviyi, türkülerle dökecekler betonu”[1]
Moda deyişle, “Orta Sınıf”ın (ve siyasetlerinin) gözü aydın, “Şenlik tadında, olaysız 1 Mayıs 2018” kazasız, belasız atlatıldı…
Hemen herkes, medyanın da ifade ettiği üzere, “memnun” (denilebilir)!
Takvim: “1 Mayıs coşkusu.”[2]
düşlerini dinle.”[2]
Bazı insanlar vardır, su gibidirler. Duru, sade, iddiasız…
Tumturaklı değildirler. Patırtıcı, hiç…
İkide bir ne kadar kahraman, ne kadar vaz geçilmez olduklarını anlatmazlar size. Hatta hiç anlatmazlar.
İçeride yattıklarının, gördükleri işkencenin hesap pusulasını olur olmaz koymazlar önünüze.
“Ben bu kadar çektim, şeflik bana düşer” cümlesini bir kez olsun telaffuz etmemişler, akıllarından dahi geçirmemişlerdir hayatları boyunca…
1915’den itibaren, kolektif katliamlardan ve kitlesel sürgünlerden oluşan planlı ve sistemli bir politika Türkiye Ermenilerinin yok olmasıyla sonuçlandı.
Sayın Başkan,
Saygıdeğer mahkemenizin Ermeni Soykırımı üzerine bir oturum düzenleyeceğini ilgiyle öğrendim.
Adalete aşık insanlar, hele ki benim gibi Türkiye kökenliyseler, bu sorun karşısında kayıtsız kalamazlar. Bu nedenledir ki izninizle birkaç düşünceyi dikkatinize sunmak istiyorum:
