Beni Şengal’e göm

Bitmiş aşkların hüznüyüm 
Hayat bilinmezler denklemiymiş! 
Burgulanır, delinir, delirir 
Kudurur, acı sarmalıyorken her yanı 
Sevgilim üzerimi aşkla ört 
Boynumda giyotin soğukluğu. 
Bir zalim ki sorma
Ama korkmam ben, yetmiş dört fermanın çocuğum
Ölürüm de küllerimden yeniden doğarım
Ben bir Ezdiyim
2
Mevsimler, yıllar ve yüreğim, 
Kan kuyusu 
Dillerde ekşileşirken sözcükler 
Yabancı gök gülleri altında 
Bilinmez, dayanamam da ölürüm 
Kaçır beni... 
Kaçır beni sevgilim
Kaçır da
Beni Şengal’e göm
3
Katliam zamanlarında 
Elem ormanlarında gezindim 
Bitmedim ve bitmeyeceğim
Her aşkın bir kavli vardır 
Benim ki ise biçare, yarım, kan kuyusu 
Olmadı yüreğim olmadı... 
Yetmiş beşinci fermana girdik
Ve birleşin...