Ateşten gömleğimiz
Dağlar, taşlar şahit
Dikenler, çakıllar
Ayaklarımızda
Acımasız hâldir
Yaralarımızdan
Kan damlıyor
Yüreğimizde gitmiyor
Acı
Zehirli yılanlar, çıyanlar
Çöreklendiler yolumuza
Zaten güneş çoktan terk etti
Dünyamızı
Karanlık çepçevre sardı
Ülkemizi
Suratımızda
Zalimlerin şakırdayan
Şamarı, tokadı
Soframızda, lokmamızda gözleri var
Ellerimizden isyan ateşi yükseliyor bizim
Yürek kanatan zulüm
Boğuyor ise de bizi
Tükeniyor
Çatırdıyor
Çöküyor
Sessizce yıkılıyoruz sanılmasın
Tükenmişliğimize miydi? Şu bitmeyen
Bizde ki bunca çile, bunca dert, bunca kahır
Gazap deryasıdır
Sardı her yeri
Her hücrede işkence
Her sokakta
Faili meçhuller
Gülümsemeleri unutan
Yüzler de gözyaşları dinmiyor
Anneler ağlıyor yanıyor yürekler
Hanelerde yükselen çığlıklar yükselen ağıtlar var
Tutsak şafak
Mazlum güneş
Ecelsiz gelen
Ölüm
Sürgün yiyen
İnsanlar
Tarlada ırgat
Fabrikada işçi
Köylü, emekçi
Acılara gömülen
Yürek
Bu düzende
Yaşamak imkânsız
Direnelim ölümlere, yürüyelim geleceğe
“ El mi yaman bey mi yaman ?” görsünler umutluyuz biz
Direngenliğimizle haykırarak özgürlüğü, barışı getireceğiz
Mehmet Çobanoğlu
10.14.2014
İstanbul
