Dağlarda garip bir çoban yaşar
Koyunların kuzuların ardında koşar
Türküler şarkılar söyleyip coşar
Bir sevdayla dağları taşları aşar
O yüreği yanık, aşık bir çoban
Onu ne arayan var ne soran
Zalim kurtlardır onu tek yoran
Kaderdir onu sevdaya koyan
Yağmur yağar bürünür keçesine
Çalar kavalını isyan edercesine
Kuzuları gelir dertli kaval sesine
Bilmez yansın dertlerin hangisine
Koyun en güzel kızına yanıktı
Yaralı karasevdalı bir aşıktı
Düşündüğü tek şey başlıktı
Dağların gölgesinde kalan, tepelerin ardından başlayan çıplak dağların üstündeki bitki örtüsü yemyeşildi. Karşı dağlara yağan yağmurun kokusu geliyordu İsmail’in burnuna. Otlayan koyunları aceleyle toplamaya çalıştı. Ne yaparsa yapsın, hızla yaklaşan kara bulutlara yakalanacaktı. Küçük torba içine koyduğu bulguru ve ekmeği nereye saklayacağına karar veremedi. Herhalde yine ıslanacaktı. Elindeki sopasıyla toprağı eşeledi, çalı çırpı topladı.
Bir Bektaş Amca vardı bizim oralarda. Babası çoban olanın, oğlunun da çoban olduğu bir zamandı. 16 yaşında başladığı çobanlığı babası öldükten sonra da sürdürdü. Köyümüzü çevreleyen 18 köy dâhil çobanlık yapmadığı yer kalmadı. Kabına sığmaz bir delikanlı olduğu zamanlar bile evlenmeye aday olduğu kapılardan kovuldu. Kimse, bir baldırı çıplağa kızını vermek istemiyordu. Yüzüne her kapanan kapıdan söylenen tek sözdü:
“Ne biz duymuş olalım ne de sen istemiş ol!“
