İslam’da dahil Hıristiyan ve Yahudi din kültürüne sahip toplumlarda da bu iğrençlikler yaşanıyordu. Batılı toplumlar çağdaş modern kültürü kabul edip, anayasalarını bu mantık üzerine şekillendirdikten sonra, dinsel her uygulamayı yasakladılar. Eğitim ve insan ilişkilerini çağdaşlığa göre uygulamaları neticesinde, dine inanan ya da inanmayan kişiler içerisinde, istisnalar dışında, söz konusu ahlaksızlığa kolayca kimse cesaret edememekte.
Sevgi koyduk çocukların adını,
çoğalsın diye.
Sıkıldı yumruklar,
sarıldık öfkelere.
Özgür koyduk çocukların adını,
Güzel günler gelsin diye.
Yasakladık düşünceyi,
Eğildik paranın önünde.
Hepten köle olduk.
Tecavüz ve tacizin cinsellikle en ufak bir alakası bulunmamakta. Kişiyi bu tür eylemlere iten dürtünün birinci sebebi, çocukluğundan itibaren sağlıklı bir aile ve ortamda yetişmeyip, fiziksel ya da duygusal travmalar yaşamasından kaynaklı.
İkinci temel sebepse, bireyin yaşadığı toplumun temel kültürü olan dinin ve bu dine bağlı oluşturulan ahlak yapısının, kadına ve insana bakış açışıdır. İfade edilen dürtülerin bilinç altındaki amaç kendince intikam almaktır.
(Yılmaz'a)
İlk her zaman çöpçü arabalarındır
Bilirim sabahın körü daha
Daha gün doğmadan yüreklere
Ayaktalar yüzü tanık dost mülteci işçiler
Polonyalı Bulgar Rus yahut Mısırlı
Sokaklardan ayak seslerini duyarım
Yorgun yılgın aceleci
İki katlı otobüsler kırmızı
Camları buğulu kulaklarına kadar emek yüklü
Ambulanslar polis sirenleri
Arabalar arabalar büyüklü küçüklü
Vızır vızır hep geç kalmışlar
Sarhoşlar fahişeler eroinmanlar
Gece kuşların çekilme zamanı
Bizim Fidel'e
Gümüş yapraklarıyla bir dev çınar
Uçurumda inat,
Fırtınalara kafa tutan.
Dilinde umudun türküsü
Yüreği çocuk, gözleri çocuk
Güle güle ...
“Hafif acılar konuşabilir; ama derin acılar dilsizdir. ”
Bir insan ne zaman ölür? Şüphesiz, onu hatırlayan son insan öldüğünde! Ve sizi en son hatırlayacak insanın ölmesine daha çok var…
“GİTME BABA”
Haydar Karataş’ın ninesinin anlattığı masalara “Gece Kelebeği”nde karşılaşmıştım.
Gece Kelebeği, Dersim Katliamı’nın kapısını bize bir kadının yaşadıklarının tanıklığından aralarken, o masallar ise bize Dersim’in mekânsızlığının ve ebedîliğinin kapısını aralıyordu. Gömüt içindeki ayırt edilmeyen gömüt gibiydiler; dokunduğunda ruhunu sarıp sarmalayacak, dokunmadığında ise hiç yokmuşçasına kalacak.
Sense söylenmeye devam ediyordun. Durmadan gideceğini, bir daha dönmeyeceğini söylüyordun da, bir an durup bana bakıyordun ve başını tekrar önüne eğip daha bir hınçla tekrarlıyordun aynı şeyi.
"Zor olur ilk günlerde" diye çocuğu ve kendisi adına endişemi dile getirdim. Ancak o gayet rahattı. Gülümseyerek:
"Dün ağladı ama bugün, koşarak girdi Kreşe. Hatta 'siz gidin' diye babasıyla bana hava attı."
"Demek ki, iyi davrandılar Kreşten" dedim.
Bu defa, kasılarak ve de kahkaha atarak cevap verdi:
"Oradaki kızları görünce keyfi yerine geldi. Çok zampara olacak benim oğlum" diye cevap verdi.
"Henüz dört yaşında bir çocuk o. İşte oğlan çocukları böyle yanlış yetiştiriliyor." dediğimde, ne demek istediğimi anlamadı bile. Boş boş yüzüme bakıyordu.
