Bu günler hangi dağın ardına yaslanır, cumartesi nerde sabahlar, pazartesi hangi güne dosttur?
Bu uçurumlar kaç oğul boyudur, bu vatan kaç kız güzelliği eder?
Bu yollar hangi annenin avuç içi çizgilerinde evlatlarına gider?
Bu dünya kaç annenin saç teline tutunur?
Hangi çocuğun başını koyduğu dizler bu kadar kanar, kollar bu kadar kırık, eller bu kadar kaygılı, dişler bu kadar dökük, düşler bu kadar yaralı?
Yanı başınızda olduğunu bildiğinizde, o yaşından çok genç yüreğiyle düşmana çatan uzlaşmaz sesini duyduğunuzda, sınırsız bir gücün sizi sarmaladığını anlarsınız. Hüznün o garip ve sizi alt üst eden duygulanımıyla dolar taşarsınız.
Her cumartesi, bel ağrısını ve daha bir dizi hastalığına rağmen hiçbirini bahane etmeden İstanbul'un en uç semtinden şikâyetsiz biçimde gelip Cumartesi Anneleri Meydanında (Galatasaray Meydanı) bulunmayı bir yaşama nedeni sayan Güzel Ana'dır bahsettiğim.
O vakur ve biz çocuklarına, gözlerine yüreğini oturtarak bakandır Güzel anam.
