Hayatlar var...
Birleştirilmiş görünen,
Ama ayrı kalmış...
Aynı evin içinde,
İki ayrı dünya,
Düşünceler farklı,
Hayaller ayrı...
Ne sevgi, ne saygı,
Ne de heyecan...
Tek birleşen,
üreme hücreleri olan,
sayısız insan...
Ortak noktaları,
Yalnızca çocukları...
Oysaki onların
Kendilerinden önce,
Birbirlerini seven ebeveynlere,
Ne çok ihtiyacı var!...
Arkadaşlarımın çoğu emekli öğretmen. Hepsini saygıyla selamlıyorum. Ben böyleyim işte. Açık sözlü bir yazarım. Huyum kurusun.
Vildan Çalışkan Kılıçer çok hoş, nazik ve de naif bir bayan. Bir de "Can Çiçeği" isminde şiir kitabı çıkarmış.
Kitabı da kendisi gibi naif...
İçinde aşka dair ve oğluna olan duygularını dile getirdiği şiirleri var.
Eskişehir'e olan sevdasını dile getirmiş şiirlerinde ayrıca. Kitabın kapak resmi ve kitabın ismi, şiirlerine ve de Vildan Hanım'a çok yakışmış.
Gerçekten çok hoş hoş olmuş.
Kendine bir eş seçmiş olması bile bir mucize.
Demek ki dış görünüşe aldırmayan, onun ruhunda bir takım güzellikler gören bir eş adayı buldu kendine.
Asıl olan da budur zaten. Ruhun güzelliğidir. Ama göremez çoğu kimse. Dış görünüşüne göre değerlendirir karşısındakini. Hele de bazı çevreler giydiği kıyafetin markasına bakarak değerlendirir karşısındakini. Evinin eşyasına bakarak değerlendirenler de gördüm.
Bazısı da pis ya da temiz oluşuna göre değerlendirir karşısındakini.
Bazısı da eğitimine göre davranır.
Kendi kızı da mutlu değildi eşiyle. Sık sık gelip, "Ben daha fazla dayanamayacağım bu duruma. Anne ben boşanacağım Ayhan'dan. Ayhan istemiyor boşanmamızı" diyordu.
Kadıncağız üzüntüsünden kahroluyordu. "Kızım boşanıp da ne yapacaksın? Buraya gelsen babanın kahrını çekebilecek misin? Ayhan babandan daha iyidir. Kusursuz kimse yoktur evladım. Sabret. Kocandır. Bak evladın var." deyip kızını ikna edip kocasının evine tekrar yolluyordu.
Ama poğaçaların hepsi ayrı telden çalıyordu. Sanki her bir poğaça başka birinin elinden çıkmıştı.
Kitaba adını veren Mendil Sen Kokuyordu öyküsü zaten bir harika. Diğer öyküler de birbirinden güzel ve akıcı... Yazarın dili çok sade. Okurken anlamak da hiç zorlanmıyorsunuz. Öykülerin konusu da çevremizde gördüğümüz, her gün yaşadığımız olaylar. Okurken hiç yabancılık çekmiyorsunuz. Her konu var. Töre cinayetlerinden ve namus cinayetlerinden tutun da, aşk, sevgi, dostluk, hasret, özlem...
Necmettin Yalçınkaya sizi öyküye doyuruyor.
St. Gallen’den Friburg’a kadar 175 sayfa okudum. Kitap; roman desem değil, öykü desem o da değil. Rengârenk bir gül bahçesi…
Kitabı okurken annesini artık o kadar iyi tanıdım ki, neredeyse yolda görsem tanıyacağım diyeceğim. Ama ne yazık ki kitabının son yazısında annesinin ölüm anını kaleme almış. Bu yazıda okuyucu bu güzel insanın ölümüyle yoğun bir hüzün duygusu yaşıyor. Böyle güzel bir insanı tanımayı arzuluyor ama öldüğünü okuyunca sanki bir yakınını kaybetmiş gibi hüzünlenip üzülüyor.
Çok rahat okunan, insanı sıkmayan kısa anekdotlardan oluşan güzel bir kitap olmuş.
Çok beğenerek okudum.
